tag:blogger.com,1999:blog-63620118822375793112024-03-24T23:09:36.426-07:00"Της μαμάς τα παραμύθια"Σκόνη μαγική , όνειρα βαλμένα σε λέξεις , αγάπη μαμαδίσια χρωματισμένη με όλα τα χρώματα και όλα τα αρώματα! Κι όταν η αγάπη γίνει παραμύθι γεννιούνται κάθε λογής ταξίδια! Καλώς ήρθατε στην παραμυθοχώρα μου! Τον δικό μου ονειρότοπο!
Μαρία Παπαδοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/00049794168891649581noreply@blogger.comBlogger9125tag:blogger.com,1999:blog-6362011882237579311.post-91407139905767878042017-03-27T06:28:00.000-07:002017-03-27T06:31:34.770-07:00Βλέπω τις σταγόνες της βροχής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /><br />Βλέπω τις σταγόνες της βροχής πάνω στο τζάμι....<br /><br />Τις μετρώ μία μία , τις ανακατεύω με τις θύμησες ....<br /><br />Τις κάνω σκαλοπάτια , μονοπάτια μικρά ...ίσα να χωρούν τα βήματά μας...<br />Όταν σε πήρα αγκαλιά ένιωσα να χάνομαι στα μάτια σου<br />Καμιά λέξη μου δεν έφτανε για σένα<br />Έβαλα νεράιδες να φτιάξουν λέξεις που μιλούν για το όνομά σου...<br />Έβαλα παραμυθάδες να γράψουν για όλα αυτά που δεν μπορώ να πω...<br />Ρώτησα τα αστέρια αν έχουν δει ωραιότερη εικόνα από εκείνη των ματιών σου...<br />Κι όταν σε παίρνω αγκαλιά πως γίνεται η ζωή χαμόγελο στα χείλη σου;<br />Η αγάπη σου...η αγάπη μου θα γίνει φως<br />Βγαλμένο απ την ψυχή μου παραμύθι...<br />Κι όσο θα στέκω πλάι σου ...όσα γιατί κι αν χρειαστεί να απαντήσω....θα μαι εκεί!<br />Ακοίμητος φρουρός , συνοδοιπόρος σου , κάθε φορά που το μικρο σου χέρι θα ψάχνει το δικό μου...<br />Ελα καρδιά μου....πάμε, πάμε να πούμε στη ζωή πως η αγάπη μας εμπόδια δεν βρίσκει...<br />Κι αν οι δρόμοι μας πολλές φορές στενεύουν, αν η ζωή μας θέλει δυνατούς. ..<br />Ξέρει η ψυχή μωρό μου .... η δύναμη για να είναι δυνατή έχει αγαπήσει κάθε αδυναμία της....<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYMbHNqwE6t_9G5qN4PgFgId1pzaT4cRaBMv8bp3iAGD3KB4eIt7OGy4Ni62t-iwm5t0Ia44mRStgrrk2eOeUJ_2s7KwgSrUJnTcxDh-t_9MIlj5drc_2mBrGbhj6lX-haayz0I6kSpqA/s1600/1002539_284127325061371_1335977699_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYMbHNqwE6t_9G5qN4PgFgId1pzaT4cRaBMv8bp3iAGD3KB4eIt7OGy4Ni62t-iwm5t0Ia44mRStgrrk2eOeUJ_2s7KwgSrUJnTcxDh-t_9MIlj5drc_2mBrGbhj6lX-haayz0I6kSpqA/s320/1002539_284127325061371_1335977699_n.jpg" width="232" /></a></div>
</div>
Μαρία Παπαδοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/00049794168891649581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6362011882237579311.post-58159713678706956852016-12-18T03:18:00.003-08:002016-12-18T03:18:38.823-08:00Τα χίλια 'δεν μπορώ'<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeXiKBnNHC1Gnj4xc98peRGT6cfYmYkBHx9I_1FDOzRgn0QKSKaah0sJLvhHEG4nb0s3ACWQRYvnuVj8R5yPSKar1TdDykIHEl-XmrbrssyGYjgB7epcwqBuSD-weMQBDcy3gSYVcn7ts/s1600/%25CE%25B4%25CE%25B5%25CE%25BD+%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2581%25CF%2589.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeXiKBnNHC1Gnj4xc98peRGT6cfYmYkBHx9I_1FDOzRgn0QKSKaah0sJLvhHEG4nb0s3ACWQRYvnuVj8R5yPSKar1TdDykIHEl-XmrbrssyGYjgB7epcwqBuSD-weMQBDcy3gSYVcn7ts/s320/%25CE%25B4%25CE%25B5%25CE%25BD+%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2581%25CF%2589.jpg" width="320" /></a></div>
Μία φορά κι έναν καιρό ήμουν εγώ, ένα μικρό στρουμπουλό μωράκι με κάστανα μάτια και μαύρα φουντωτά μαλλιά σαν του σκαντζόχοιρου την γούνα. <div>
<br /></div>
<div>
Εγώ δεν ήμουν σαν τα άλλα τα μωράκια. Δεν μου άρεσαν τα μάτια των ανθρώπων όπως με κοιτούσαν, πονούσα όταν με παίρναν αγκαλιά, τρόμαζα στους δυνατούς τους ήχους και ή γεύση των φαγητών μου έφερνε αναγούλα. Μου άρεσε μόνο να κοιτώ το φως , να χαζεύω τα λογότυπα από τα παιχνίδια μου και να κρατώ στα χέρια ένα τιμόνι που το γυρνούσα όλη μέρα γύρω γύρω. <a name='more'></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κάθε φορά που κοίταζα τα άλλα τα παιδάκια έψαχνα να βρω τον τρόπο για να παίξω μαζί τους ,να πάω κοντά τους. Μα εγώ δεν ήξερα να παίζω όπως αυτοί, άσε που όλο μιλούσαν και μιλούσαν και δεν καταλάβαινα τίποτα από όσα έλεγαν. Έβλεπα τη μαμά και το μπαμπά μου να με κοιτούν καλά καλά λες και περίμεναν κάτι από εμένα ...κάτι που δεν μπορούσα εγώ να καταλάβω. Σιγά σιγά όλοι άρχισαν να με κοιτούν όπως αυτοί. Μα γιατί με κοιτάζουν όλοι έτσι;</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ένα πρωί μαζί με τους γονείς μου πήγαμε σε μία κυρία που έλεγε συνέχεια τι δεν μπορώ να κάνω...δεν μπορεί να μιλήσει, δεν κοιτάζει στα μάτια, δεν ακούει στο όνομα του,δεν τρώει σωστά, δεν κινείται σωστά, δεν πλησιάζει τους ανθρώπους ,δεν πιάνει τη μπάλα ,δεν καταλαβαίνει λέξεις,δεν εκτελεί εντολές, δεν παίζει όπως θα πρεπε. Τα μάτια της μαμάς μου γέμισαν με όλα τα δάκρυα του κόσμου και ο μπαμπάς μου δεν μίλαγε καθόλου. Τελικά είναι πολλά αυτά που δεν μπορώ, πάρα πολλά... Μακάρι να μπορούσα να τους πω ότι μπορώ να θυμηθώ όλες τις ταμπέλες και τις επιγραφές που είδαμε στο δρόμο. Ότι αναγνωρίζω όλα τα γράμματα και όλους τους αριθμούς και ξέρω να αγαπώ όλα τα χρώματα και τα σχήματα των παιχνιδιών μου. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μέχρι να μεγαλώσω μέτρησα αμέτρητα δεν μπορώ...τόσα πολλά που άρχισαν πια να μου μιλούν και να πολεμάνε εκείνα που τελικά μπορούσα. Λες και εγώ δεν μπορούσα να χωρέσω πουθενά, ούτε ακόμη και μέσα στην καρδιά της μαμάς μου. Κι όσο κι αν μου λεγε πως με αγαπά εγώ μπορούσα να γευτώ τα δάκρυα της. Μαμά αν θα μπορούσα να κάνω όλα αυτά που δεν μπορώ θα με αγαπούσες; </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δύο φορές την εβδομάδα πηγαίναμε σε μία άλλη κυρία που προσπαθούσε να με μάθει λέξεις. Έκλεινε την πόρτα πίσω μου και με ανάγκαζε να την κοιτώ στα μάτια. Αυτό ήταν κάτι που πραγματικά δεν μπορούσα με τίποτα να το αντέξω. Κι όσο κι αν φώναζα κι αν τσίριζα δεν με ελευθέρωνε κανείς.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Άνοιξε ή πόρτα του μεγάλου σχολείου κι εγώ πάλι να μην καταλαβαίνω τι λένε τα παιδιά και ή δασκάλα. Κι εκείνη θύμωνε και με έβαζε τιμωρία γιατί δεν έκανα αυτά που μου ζητούσε. Όμως για μένα οι λέξεις είναι άπιαστα πουλιά. Είναι ένα κουβάρι μπερδεμένο που δεν ξέρω από που θα μπορούσα να το πιάσω. Κι έκλαιγε ή μαμά μου γιατί για άλλη μία φορά ήταν πολλά αυτά που δεν μπορούσα.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όταν άρχισαν δειλά δειλά να γεννιούνται οι λέξεις μου ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση. Και για πρώτη μου φορά είδα τα μάτια της μαμάς μου να χαμογελούν τόσο πολύ! Πρέπει να είναι πολύ σπουδαίες τελικά οι λέξεις! Γι αυτό και αποφάσισα να κάνω ότι μπορώ καλύτερο για να τις μάθω. Και τις έμαθα, όχι όπως τις ξέρουν όλοι μα αλλιώς.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και ήρθε ή ώρα να περάσω άλλη μία μεγάλη πόρτα ,την πόρτα του δημοτικού σχολείου! Κι εκεί αυτά που δεν μπορούσα εγώ να κάνω ήταν αμέτρητα, πιο πολλά κι από τα αστέρια. Ήχοι δυνατοί που δεν με άφηναν να ακούσω εμένα, μυρωδιές περίεργες, βλέμματα ακόμη πιο περίεργα. Ο δάσκαλος συνέχεια μου φώναζε και με τραβολογούσε γιατί τίποτα δεν έκανα σωστά . Ή μαμά μου πάλι έκλαιγε συνέχεια και κάθε μεσημέρι μιλούσε με τον δάσκαλο. Συγνώμη μαμά μου που δεν καταλαβαίνω, που δεν μπορώ ότι και οι άλλοι! Πες του μαμά ότι ξέρω να διαβάζω ήδη, πες του ότι ξέρω όλους τους πλανήτες και πόσα αυτοκίνητα χωράνε στο κουτί μου. Ίσως έτσι δει ότι μπορώ κι εγώ πολλά να κάνω. Μα κανείς δεν μπορούσε να μετρήσει εκείνα που μπορώ , κανείς δεν καταλάβαινε τις λέξεις μου μήτε κι εγώ άκουγα τις δικές τους. Όταν ή μαμά κουράστηκε πια να είναι θλιμμένη άρχισε να αντιμετωπίζει στο δάσκαλο και άρχισε να αγαπάει ότι αγαπώ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα δεν μπορώ μου δεν ήταν μόνο χίλια ήταν εκατομμύρια... μακάρι να ρθει ή ώρα να μετρήσουνε εκείνα που μπορώ..<b>.Αν τα μετρήσετε θα δείτε ότι οι άνθρωποι δεν έχουν τα ίδια δεν μπορώ και αυτά που αληθινά μπορούν είναι κι αυτά εκατομμύρια!!! </b></div>
</div>
Μαρία Παπαδοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/00049794168891649581noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6362011882237579311.post-84989483798156066692016-12-17T06:17:00.003-08:002016-12-17T06:24:26.012-08:00Η μαμά με τα μαύρα γυαλιά!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGULAdngVp5uhqXij3XPv4c4a-uSutGTMLfum0_hucxvowiQeQsvRBAvHjZivbuQ-1nazk0A2okvZavPwDjaUXT90ljuuRWvtfsrWGEqoYogjiQ0QRkqjlRDwynHhWb8V4XJHxyOrq4I8/s1600/%25CE%25B8%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BC%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B7+%25CE%25B3%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="198" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGULAdngVp5uhqXij3XPv4c4a-uSutGTMLfum0_hucxvowiQeQsvRBAvHjZivbuQ-1nazk0A2okvZavPwDjaUXT90ljuuRWvtfsrWGEqoYogjiQ0QRkqjlRDwynHhWb8V4XJHxyOrq4I8/s320/%25CE%25B8%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BC%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B7+%25CE%25B3%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B1.jpg" width="320" /></a><br />
<br />
Καθισμένη στο σκαλάκι έξω από το σχολείο κοιτούσε τον κόσμο να περνά ανέκφραστη. Πάντα φορώντας γυαλιά ήλιου κι ας έχει ήλιο ,συννεφιά ή βροχή. Πήγα κοντά της από ένστικτο γιατί κάθε φορά που περνούσα δίπλα της ένιωθα το στομάχι μου να δένεται κόμπος. <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Πολλές φορές την άκουσα να μιλάει με το δάσκαλο ,τον κάθε δάσκαλο ή δασκάλα που έκανε μάθημα στο παιδί της.<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
- Πάλι δεν συνεργάστηκε σήμερα κυρία Π. Σήμερα έβριζε μέσα στην τάξη , σήμερα άνοιξε την πόρτα κι έφυγε , σήμερα κλώτσησε την γλάστρα! Αυτά είναι χαρακτήρας κυρία Π. Όχι διαταραχή!<br />
Την είδα να περπατάει με τα χέρια στις τσέπες με ώμους γυρτούς λες και κουβαλούσε βαρύ φορτίο ασήκωτο λες για τους μικρούς της ώμους. Και πάντα , πάντα το κεφάλι ψηλά . Όχι γιατί ένιωθε υπεράνω όλων αλλά γιατί προσπαθούσε να πάρει ανάσα για να κάνει άλλο ένα βήμα. Μια και τέταρτο...χτυπάει το κουδούνι. Ποιος ξέρει τι θα ακούσει πάλι. Ποιος ξέρει τι δύναμη θα βρει να γυρίσει πάλι σπίτι με το παιδί της να κλαίει στην αγκαλιά της και να της φωνάζει ....είμαι άχρηστος μαμά;<br />
<br />
<br />
Κανείς ποτέ δεν αναρωτήθηκε γιατί ποτέ δεν βγάζει τα γυαλιά! Κανείς δεν σκέφτηκε ότι δεν έχει κοιμηθεί γαλήνια εδώ και χρόνια. Αν βλέπατε μόνο πόσο κουρασμένα είναι αυτά τα μάτια ,αν μπορούσατε να μετρήσετε τα δάκρυα που έχουν βρέξει αυτά τα μάτια!<br />
- Όλα θα πάνε καλά αγάπη μου! Εγώ είμαι εδώ θα τα λύσουμε όλα.<br />
Και το παιδί άλλες φορές χωνόταν στην αγκαλιά της κι άλλες τη χτυπούσε ανίκανο να εκφράσει αλλιώς τη ματαίωση του.<br />
<br />
<br />
Η αλήθεια είναι πως καμιά μάνα δεν θέλει το 'προβληματικό' παιδί της δίπλα στο δικό της τέλειο πλάσμα! Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι μπορούν να πάνε μέχρι το αχ το καημένο το παιδί. Και η αλήθεια είναι πως πρώτη αυτή το ξέρει πως το παιδί της δεν χωράει σε καμιά τάξη σχολική. Πρώτη εκείνη ξέρει πόσο σκληροί είναι οι άνθρωποι και πόσο γελάει η ζωή όταν τους ακούει να σιγοψιθυρίζουν...το παιδί της κυρίας Π έχει πρόβλημα!<br />
<br />
<br />
Μα δεν υπάρχουν τέλεια παιδιά ούτε και τέλειες μαμάδες. Ακόμη κι ένα παιδί το ξέρει αυτό ....μόνο που τα παιδιά ξέρουν να αγαπάνε ,ξέρουν να δίνουν χώρο και προστατεύουν. Και η κυρία Π το ξέρει αυτο καλά! Και τα αγκαλιάζει όλα σαν να ήτανε παιδιά της!<br />
<br />
<br />
Όλες οι κυρίες Π φορούν τα ίδια μαύρα γυαλιά. Φοβούνται το χτύπημα του κουδουνιού κι έχουν γυρτούς τους ώμους. Σηκώνουν το κεφάλι ψηλά παρακαλώντας για λίγη δύναμη για το επόμενο βήμα που θα τους πάει πιο κοντά στην πόρτα του σχολείου. Έχουν παλέψει με κέντρα ,με γιατρούς ,με φίλους και συγγενείς. Έχουν παλέψει με τον εαυτό τους και έκαναν το δάκρυ χαμόγελο μην και τις δει κανείς να κλαίνε. Κι ο θεός έχει ακούσει αμέτρητες προσευχές και έστειλε αγγέλους στο πλευρό τους για να τις κάνουν κι εκείνη δυνατές αλλά και τα παιδιά τους.<br />
<br />
<br />
Αν ποτέ συναντήσετε την κυρία Π να μην νιώσετε ούτε οίκτο ούτε θυμό που έβαλαν το τέλειο παιδί σας δίπλα στο δικό της. Βγάλτε μόνο τα μαύρα της γυαλιά και διαβάστε τι λένε αυτά τα μάτια.<br />
Κι αν δεν μπορείτε ή αν δεν αντέξετε να είστε σίγουρη πως ξέρει ότι δεν της το χρωστάει κανείς αυτό. Και θα σας συγχωρέσει..</div>
Μαρία Παπαδοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/00049794168891649581noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6362011882237579311.post-16889660006037041172016-11-15T08:26:00.000-08:002016-11-16T09:17:53.563-08:00Ξέρει η ψυχή το δρόμο!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: 0.57cm; margin-bottom: 0.16cm; margin-top: 0.16cm;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf46TSp5wlp0KdjhVOuN2zb4eWSc8IbyjLk3KGKAju-g_KkCZFTsFJuySSIjjGNxUzD1JNCOqx886yJXQyZj3pzHvj_tLU6kHxwWLOVBf9Q8V7bSqg7AvU4fog0twofsWRZaCH5HUv9lI/s1600/14_04_2008_0210720001208194724_ilene_meyer_zps2cc23081.jpg" imageanchor="1" style="background-color: white; clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="167" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf46TSp5wlp0KdjhVOuN2zb4eWSc8IbyjLk3KGKAju-g_KkCZFTsFJuySSIjjGNxUzD1JNCOqx886yJXQyZj3pzHvj_tLU6kHxwWLOVBf9Q8V7bSqg7AvU4fog0twofsWRZaCH5HUv9lI/s320/14_04_2008_0210720001208194724_ilene_meyer_zps2cc23081.jpg" width="320" /></a><br />
<br />
Και ο χρόνος περνά...παίρνει στις πλάτες του ότι αγαπώ, ότι με πόνεσε και ότι φώτισε το χαμόγελο μου. Κουβαλάει λέξεις που θέλω να θυμάμαι , λέξεις που ήθελα τόσο να ξεχάσω, λέξεις που ήθελα να πω και δεν τόλμησα ποτέ. Δίπλα του περπατάν τα όνειρά μου .... εκείνα τα όνειρα που έμειναν μισά, εκείνα που έμειναν στην άκρη μα και εκείνα που ψηλάφισα χαμογελώντας με τα δάχτυλά μου.<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
Κάθε τόσο σταματώ να ξαποστάσω, γυρίζω πίσω το κεφάλι για να δω όλα αυτά που έζησα, αυτά που ο χρόνος μου κουβαλάει για μένα.<br />
<br />
Μεγάλες οι ανάσες μου , βαθιές και λίγο κουρασμένες πότε πότε. Όσες φορές κι αν γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια άλλες τόσες εκείνος μου χαμογέλασε γλυκά, σαν μάνα που όσο κι αν κουράστηκε δεν έφυγε η στοργή από τα μάτια.<br />
<br />
- Μήπως σου φόρτωσα πολλά;...τον ρώτησα. Μήπως κουράστηκες μετά από τόσο δρόμο;<br />
<br />
- Μην σταματάς ποτέ να κοιτάζεις πίσω... Θα είμαι πάντα εκεί... θα οδηγώ τα βήματα σου.Κι αν ο δρόμος σου καμιά φορά στενέψει , αν φοβηθείς πως με έχασες σε κάποια του στροφή να μη σκιαχτείς... Εγώ είμαι πίσω σου, ακόμη κι αν το βουνό με κρύψει.<br />
Κούνησα το κεφάλι απορημένη...<br />
<br />
-Κι αν φοβηθώ; <br />
<br />
- Εγώ μες στα μπαγκάζια μου χώρεσα την ζωή σου. Με κάθε σου γέλιο ζωγράφισα χάρτες, με κάθε σου δάκρυ έφτιαξα δρόμους, με κάθε σου όνειρο έχτισα γέφυρες ...μην τύχει και χαθείς. Αν φοβηθείς κοίτα μπροστά! Ξέρει η ψυχή το δρόμο. ...</div>
</div>
Μαρία Παπαδοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/00049794168891649581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6362011882237579311.post-90921300834447826232016-11-15T02:12:00.000-08:002016-11-17T06:20:58.598-08:00About me<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="line-height: 24px; text-indent: 36pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi0Eu-8GOgpCt-kFvo016VGWAIOytYDcA7yfXWqybSVnXBwYurJI3rCzGVk05JFMSF-QjPlLWZ_WOQMH5sUPALq40WKIJDDiVdVUQlUJmWX_-uNp-P8gAJlOvNBJZK7kuhYiCKH_3KvAk/s1600/14232457_535434729987609_7413140609444425130_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="147" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi0Eu-8GOgpCt-kFvo016VGWAIOytYDcA7yfXWqybSVnXBwYurJI3rCzGVk05JFMSF-QjPlLWZ_WOQMH5sUPALq40WKIJDDiVdVUQlUJmWX_-uNp-P8gAJlOvNBJZK7kuhYiCKH_3KvAk/s200/14232457_535434729987609_7413140609444425130_n.jpg" width="200" /></a><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 24px;">Λέγομαι Μαρία Παπαδοπούλου , γεννήθηκα στις 25-10-1975 στον Πειραιά. Είμαι παντρεμένη και ασχολούμαι αποκλειστικά με τα δυο μου παιδιά και το σπίτι .Παρόλο που τελείωσα οικονομία και διοίκηση επιχειρήσεων το 1994, ελάχιστα ασχολήθηκα με τα λογιστικά. Δούλεψα σε γραφεία σαν γραμματέας ,σε εταιρείες ενοικιάσεως αυτοκινήτων, σαν πωλήτρια, σαν εργάτρια αλλά και σαν υπεύθυνη παραγωγής. Όσο θυμάμαι έγραφα, έγραφα στη λύπη ,στη χαρά , στο τραγούδι μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 24px; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 24px;">Πριν από περίπου εφτάμισι χρόνια ήρθα αντιμέτωπη με κάτι πραγματικάπολύ δύσκολο. Το πρώτο μου παιδί διεγνώσθη με Διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή. Μονομιάς όλες μου οι λέξεις γίναν βαριές …προσπαθούσα να τις σύρω από μέσα μου και αυτές αντιστέκονταν με δύναμη. Και είχαν δίκιο …ποια λέξη μπορούσε να περιγράψει όλα αυτά που ένιωθα; Μετά από δυο χρόνια πήρα την ίδια διάγνωση και για το δεύτερο παιδί μου. Δεύτερη φορά οι ίδιοι εφιάλτες ,οι ίδιοι φόβοι να φυλακίζουν όνειρα , λέξεις.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 24px;">Κυρίως όμως στερήθηκα την χαρά του να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς το φόβο του τι θα γίνει αύριο. Ψάχνοντας λοιπόν να βρω τα μάτια των παιδιών μου, ψάχνοντας να βρω τη δύναμη να γίνω η μάνα που τους αξίζει βρήκα το νόημα σε όλες εκείνες τις λέξεις που φάνταζαν σε εμένα πελώριες και απόρθητες …ελευθερία, σεβασμός, αποδοχή, κατανόηση, πίστη, εμπιστοσύνη, μαγεία. Όλοι κρύβουμε λίγη μαγεία μέσα μας, όλοι έχουμε μικρά ανεξερεύνητα μονοπάτια στην ψυχή μας γεμάτα θησαυρούς και φως. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 24px; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 24px;">Σιγά σιγά άρχισα να ξαναγράφω …γράφαμε παραμύθια με τον μεγάλο μου γιο για να αναπτύξουμε την φαντασία του ,το λεξιλόγιο, για να κάνει σωστή χρήση προσώπων , χρόνων, σωστή σύνταξη και πάνω από όλα γιατί τα λάτρευε και ήταν εκείνες οι ολόδικες μας μαγικές στιγμές που μας έδεναν με μια αόρατη κλωστή πλεγμένη από νεράιδες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 24px; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 24px;">Τα παραμύθια μου είναι γραμμένα για τα παιδιά μου, είναι όλα αυτά που θέλω να τους πω ,είναι η μαγεία που ανέθρεψα μέσα μου για χάρη τους. Όσο δύσβατοι κι αν φαίνονται κάποιοι δρόμοι δεν φοβάμαι πια! Η αγάπη μας γεννάει θαύματα και τα μαγικά μας φίλτρα πιάνουν πάντα!!!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 24px; text-indent: 36pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 24px;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 24px;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 24px;"> Μαρία Παπαδοπούλου</span></div>
</div>
Μαρία Παπαδοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/00049794168891649581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6362011882237579311.post-11087911491397901582016-11-11T00:34:00.000-08:002016-11-15T06:41:17.231-08:00Α Σ Τ Ε Ρ Η Σ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMJoT2wULrK6N6EVhEHsC6sXbdAOM4ijG85GPHIgJQL9jlZRTfi1PFDHawJROIIUKTmiUMKJJXqYzmYueV5KaBcLqkHcylVufU0v0yju4nhhksyTyXR5btg52rwOObGn_oPWVVE-cfzYE/s1600/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25821+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMJoT2wULrK6N6EVhEHsC6sXbdAOM4ijG85GPHIgJQL9jlZRTfi1PFDHawJROIIUKTmiUMKJJXqYzmYueV5KaBcLqkHcylVufU0v0yju4nhhksyTyXR5btg52rwOObGn_oPWVVE-cfzYE/s400/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25821+%25281%2529.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ζωγραφιά από τη Λυδία Θεοχάρη</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Στην πλαγιά ενός
βουνού, μπροστά από μια μεγάλη φουντωτή βελανιδιά, ζούσε ένα μικρό λουλούδι.
Ηλιάνθη ήταν το όνομά της και της ταίριαζε πολύ γιατί τα πέταλά της ήταν
κίτρινα σαν τον ήλιο και η καρδιά της λευκή όπως τα σύννεφα που τρέχουν
ξέγνοιαστα στον ουρανό.</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Από εκεί ψηλά κοίταζε όλα τα δέντρα στα απέναντι βουνά,
το ποτάμι που κυλούσε γοργά στην κοιλάδα, τον όμορφο ουρανό που πότε ήταν
ξάστερος και πότε αντάριαζε …Λες και κουβαλούσε όλα τα δάκρυα και τα χαμόγελα μαζί.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Στεκόταν αγέρωχη και άνοιγε καλά καλά τα πέταλά της, να
νιώσει το γλυκό αγέρι για να δροσίζεται το καλοκαίρι. Μα το χειμώνα τα δίπλωνε
γιατί κρύωνε πολύ! Και όπως όλοι ξέρουμε, ποτέ, κανένα λουλούδι ,πουθενά ,δε
ντύθηκε με πανωφόρι!<o:p></o:p></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaix0Vv_OXBq3eEUGESoTIKaEK4EkdwdQHDqqTLAaBV5KIFNBnDv78bb_029QyGkaYiOa9J0_hDGYpL59GAs1boCYuvm1a2bwxIVvVmwWXRS-0St4V1Ap8Djaly2kQbQjTekGPgIFll1U/s1600/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25822.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaix0Vv_OXBq3eEUGESoTIKaEK4EkdwdQHDqqTLAaBV5KIFNBnDv78bb_029QyGkaYiOa9J0_hDGYpL59GAs1boCYuvm1a2bwxIVvVmwWXRS-0St4V1Ap8Djaly2kQbQjTekGPgIFll1U/s400/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25822.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ζωγραφιά από τη Λυδία Θεοχάρη</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Μια μέρα λοιπόν ,το αγέρι φύσηξε τόσο δυνατά που πήρε
λίγα από τα σπόρια της και τα σκόρπισε στον αέρα. Απλώθηκαν πρώτα γύρω της
παντού και μετά ακούμπησαν στο χώμα και κρύφτηκαν μέσα στις πέτρες. Η Ηλιάνθη
κατάλαβε πως σε λίγο καιρό, όλο και κάποιο λουλουδάκι θα γεννιόταν από τα
σποράκια της. Γι αυτό παρακαλούσε τα σύννεφα να μαζευτούν και να ρίξουν την πιο
σιγανή βροχή τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">-Ελάτε συννεφάκια μου,
φέρτε τις ψιχάλες σας να δροσιστεί η γης! Προσέξτε όμως ,μη βρέξετε με δύναμη!
Φοβάμαι πως το πολύ νερό θα πάρει τα σπόρια μου μακριά! Κι εγώ θέλω να δω τα
παιδιά μου να μεγαλώνουν!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Έτσι κι έγινε… Δεν πέρασαν παρά μόνο μερικές μέρες κι
όλος ο τόπος γύρω της γέμισε με κίτρινα μικρά λουλούδια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">-Εσύ είσαι ο Άρχος
γιατί είσαι δυνατός και τα φύλλα σου μοιάζουν με στέμμα…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">-Εσύ είσαι η Λυγερή
γιατί κορμός σου λυγιέται σε κάθε φύσημα του ανέμου…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">-Εσύ είσαι η Αρετή
γιατί έχεις την πιο λευκή καρδιά από όλα τα παιδιά μου…<o:p></o:p></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizg-oEezBwwgcYug5nhWTgzzbvfvw9v19SxUbry2y36OvR-kPHb4eOq1r2DsIxnkYRqyYQraM_J9ghw4oy-oYIOGzDVa1jJ-TpUE_dmuNjedhb2MT7F6wW_dczuU_dl2AABvnZFHme6-0/s1600/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25823.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizg-oEezBwwgcYug5nhWTgzzbvfvw9v19SxUbry2y36OvR-kPHb4eOq1r2DsIxnkYRqyYQraM_J9ghw4oy-oYIOGzDVa1jJ-TpUE_dmuNjedhb2MT7F6wW_dczuU_dl2AABvnZFHme6-0/s400/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25823.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ζωγραφιά από τη Λυδία Θεοχάρη</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Γυρνώντας το κεφάλι της πλάι αριστερά ,βλέπει ένα μικρό
μπουμπούκι. Τα φύλλα του ήταν μικρά μα δυνατά ,αλλά το μπουμπούκι του δεν έλεγε
ν’ ανοίξει. Φαινόταν όμως καθαρά πως τα πέταλά του ήταν λευκά …και τι περίεργο!
Έτσι όπως το κοίταζε της φάνηκε πως κουνιόταν πιο πολύ από όλα τα λουλούδια!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">-Εσύ είσαι ο Αστέρης
,φωτεινός σαν τ’ αστέρια του ουρανού τις νύχτες!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Και ο καιρός περνούσε… Η Ηλιάνθη έβλεπε τα παιδιά της να
μεγαλώνουν, να φουντώνουν! Τα έβλεπε να κάνουν παιχνίδια μεταξύ τους ,να λένε
αστεία. Κουβέντιαζαν με τους περαστικούς ,τραγουδούσαν με την πνοή του ανέμου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Ο Αστέρης όμως ξεχώριζε από όλα τα παιδιά της. Το μπουμπούκι
του ίσα που είχε ανοίξει και μετά βίας διέκρινες τα μάτια του. Δεν μίλαγε ποτέ
,δεν έκανε αστεία με τα υπόλοιπα λουλούδια. Μόνο γύριζε το κεφαλάκι του προς
τον ήλιο και τον κοιτούσε με τις ώρες… Η Ηλιάνθη του μιλούσε ,τον έπαιρνε
αγκαλιά μα εκείνος δεν την κοίταζε ποτέ ,ούτε την ακουμπούσε. Τα αδέρφια του
του μιλούσαν κι αυτά ,του γελούσαν ,όμως εκείνος προτιμούσε να κοιτάζει τον
ουρανό, τον ήλιο, τα όμορφα σχήματα που έφτιαχναν τα σύννεφα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Οι ρίζες του ήταν μικρές κι εκείνη φοβόταν τον δυνατό Βοριά
και τον παρακαλούσε να μην φυσάει δυνατά μην τυχόν και ξεριζώσει κατά λάθος τον
Αστέρη της.<o:p></o:p></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaZWrjIT8tvf60iiE-PRkUQV_afVujRgzPzYq702nwMCABFhOqvWHUXm40XQRxoymTDmIti5G9NrHeXBEiONHo9vE3gtoeeTn-KV6hV33uT2GnDnouIDB_ZumAM4V0P8YR3x7ncVNWuNg/s1600/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25826.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="282" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaZWrjIT8tvf60iiE-PRkUQV_afVujRgzPzYq702nwMCABFhOqvWHUXm40XQRxoymTDmIti5G9NrHeXBEiONHo9vE3gtoeeTn-KV6hV33uT2GnDnouIDB_ZumAM4V0P8YR3x7ncVNWuNg/s400/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25826.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ζωγραφιά από Λυδία Θεοχάρη</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Σε όλους φαινόταν παράξενη η συμπεριφορά του … σε όλους
εκτός απ’ τη μαμά του. Τον λάτρευε τον Αστέρη της! Ίσως γιατί ένιωθε τη μοναξιά
του, ίσως γιατί ένιωθε ότι την έχει πιο πολύ ανάγκη από όλα τα παιδιά της.
Τέντωνε τον κορμό της κι άπλωνε τα φύλλα της για να τον πάρει αγκαλιά. Κι όταν
έβρεχε ,σήκωνε τα πέταλά της έτσι ώστε να γίνονται χωνί. Μάζευε το νερό και το
έριχνε στις ρίζες του. Για να ανοίξει το μπουμπούκι του καλά, χρειαζόταν
φροντίδα ,αγάπη και την πιο ζεστή της έγνοια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Ο Αστέρης μεγάλωνε και ψήλωνε όμως λέξη δεν είχε βγει από
το στόμα του. Μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα που η Ηλιάνθη κοιμόταν βαθιά, είδε το
πιο περίεργο όνειρο. Είδε τον Αστέρη με φτερά στην πλάτη να πετάει από πάνω της
χαμογελώντας. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή, άνοιξε τα μάτια της και τέντωσε
το κορμί της για να ξεπιαστεί. Μα καθώς γύρισε το κεφάλι είδε τον Αστέρη στην
άκρη του βουνού ,να τρέχει πέρα δώθε προσπαθώντας να πιάσει μια μικρή
κουκουβάγια! Μα πώς; Πώς το κάνει αυτό; Πώς κατάφερε να βγάλει τις ρίζες του
από το χώμα; Πώς κατάφερε να τρέξει; Κανένα άλλο παιδί της δεν μπορούσε να το
κάνει αυτό αλλά ούτε και η ίδια. Τα λουλούδια είναι ριζωμένα βαθιά στη γη και
δεν μπορούν να περπατήσουν…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">-Αστέρηηη!!!! Μην
τρέχεις κοντά στον γκρεμό!!!! Πρόσεχε ψυχή μου!!!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Μα εκείνος δεν την
άκουγε…<o:p></o:p></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpXc9aBdBRXTGOblKlX5Aew8xnxPtx3u4V6dgHfPStQ7XnHR62IwleMCQNnnOxchDmesub7PZMx7TVTBw1Hc_GP4cvByZwgWUwZZCScBz-0MfHPNFhE7VIH1dgYBaCDRmQRpbVpGyUeS8/s1600/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25824.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="277" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpXc9aBdBRXTGOblKlX5Aew8xnxPtx3u4V6dgHfPStQ7XnHR62IwleMCQNnnOxchDmesub7PZMx7TVTBw1Hc_GP4cvByZwgWUwZZCScBz-0MfHPNFhE7VIH1dgYBaCDRmQRpbVpGyUeS8/s400/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25824.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ζωγραφιά από τη Λυδία Θεοχάρη</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 36.0pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Με τον καιρό ο Αστέρης δεν έτρεχε πια μόνο τις
νύχτες αλλά όλη μέρα! Έκανε κύκλους γύρω από τον εαυτό του ,ανοιγόκλεινε τα
φύλλα του λες και ήταν φτερά, λες και προσπαθούσε να πετάξει!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">-Μαμά, ο Αστέρης είναι
διαφορετικός από εμάς ,έλεγαν τα παιδιά της. Γιατί φέρεται έτσι; Γιατί γυρνάει
γύρω γύρω; Γιατί τρέχει συνέχεια; Δεν μοιάζει με κανένα άλλο λουλούδι!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">-Σε όλη τη γη… όσο πολύ
κι αν ψάξετε… δεν υπάρχει κανένα λουλούδι ίδιο μ’ άλλο! Είμαστε ΟΛΟΙ
διαφορετικοί! Και νομίζω πως αυτό ακριβώς κάνει τον κάθε έναν από εμάς τόσο
όμορφο, τόσο μοναδικό!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Εσύ Λυγερή μου έχεις
τον πιο λυγερό κορμό… όταν φυσάει ο άνεμος ,έτσι όπως κουνιέται το κορμί σου
φαίνεται σαν να χορεύεις. Δεν ξέρεις όμως να λες αστεία!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Εσύ Αρετή μου έχεις την πιο λευκή καρδιά… κι όταν
τραγουδάς όλα τα λουλούδια ταξιδεύουνε με τη φωνή σου. Δεν ξέρεις όμως να
χορεύεις!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Εσύ Άρχο μου είσαι
γεννημένος αρχηγός, θαρραλέος ,πρώτος ανάμεσα στους πρώτους. Αλλά δεν έμαθες
ποτέ να χάνεις!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Βλέπετε λοιπόν; Όλοι
είμαστε διαφορετικοί και για να το πω ακόμη πιο σωστά όλοι είμαστε μοναδικοί!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">-Ναι, αλλά ο Αστέρης
όλο τρέχει και κάνει τρέλες.. είπε ο Άρχος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">-‘Εχετε δει ποτέ κανένα
λουλούδι να τρέχει;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">-Όχι …είπαν όλα μαζί με
μια φωνή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">-Ο Αστέρης μας ,παιδιά
μου, έχει γεννηθεί ελεύθερος! Έχει κάνει τις ρίζες του πόδια και μπορεί και
πηγαίνει όπου λαχταρά η ψυχή του! Και μπορεί να μη μιλάει αλλά μας ακούει
όλους!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Περνούσε ο καιρός γοργά, έτρεχε κι αυτός μαζί με τα σύννεφα
,κύλαγε σαν τη βροχή. Ποτέ, κανείς δεν κατάφερε να τον σταματήσει. Ότι κι αν
γινόταν ,αυτός κοιτούσε τη δουλειά του…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Ο Άρχος ,η Αρετή και η Λυγερή ακόμη κοίταζαν τον Αστέρη
παράξενα. Ψιθύριζαν μεταξύ τους κι έλεγαν πόσο διαφορετικός είναι. Λίγο λίγο
σταμάτησαν πια να του μιλούν. Έτσι κι αλλιώς ,δεν τους απάντησε ποτέ…<o:p></o:p></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSm-Q8wFZcwqQX1he48FxWqDU-cmg2cmW8atmUSdzV93gSLAsXbALsfBEaagQg_d4gQCmK04_xrv1InkCliuGfRPKUBwuJmh0nmkrW-CJ4on-8jgXRPrfF90X8isYUN4qpVxG-SU_xEM8/s1600/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25825.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSm-Q8wFZcwqQX1he48FxWqDU-cmg2cmW8atmUSdzV93gSLAsXbALsfBEaagQg_d4gQCmK04_xrv1InkCliuGfRPKUBwuJmh0nmkrW-CJ4on-8jgXRPrfF90X8isYUN4qpVxG-SU_xEM8/s400/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25825.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ζωγραφιά από τη Λυδία Θεοχάρη</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Ο Αστέρης όμως άκουγε… άκουγε όλα όσα έλεγαν γι αυτόν. Μα
δεν μπορούσε να μιλήσει ,δεν μπορούσε να τους πει ότι οι λέξεις τους τον
πονάνε! Ήθελε να φωνάξει δυνατά ,ήθελε να τους πει ότι τους αγαπάει, ότι θέλει
να τους πάρει αγκαλιά… Φοβόταν όμως τα βλέμματά τους και γι αυτό χαμήλωνε τα
μάτια. Κάθε μέρα που περνούσε ένιωθε όλο και πιο θυμωμένος, όλο και πιο μόνος.
Κι έτσι έτρεχε όλο και πιο πολύ και σιγά σιγά άρχισε να φωνάζει και να κλαίει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Κανείς δεν μπορούσε να τον καταλάβει, κανείς εκτός απ’ τη
μαμά του. Ένιωθε την αγάπη να ξεχειλίζει από τα μάτια της , τον ζέσταινε η
έγνοια και η φροντίδα της. Ήθελε να της πει όλες τις λέξεις που είχε ακούσει ως
τώρα ,ήθελε να της πει ότι μόνο κοντά της ένιωθε ασφαλής!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Πήρε λοιπόν την απόφαση να την πάρει αγκαλιά!!! Άρχισε να
κουρνιάζει κάθε νύχτα στην ποδιά της. Την αγκάλιαζε σφιχτά σφιχτά , τόσο σφιχτά
που η Ηλιάνθη ένιωθε να της κόβεται η ανάσα! Πόσο μεγάλη ήταν η χαρά της!
Περίμενε πολύ καιρό να δει τον Αστέρη να σηκώνει το βλέμμα του , να δει το
χρώμα των ματιών του! Κι εκεί λουσμένη με το φως του φεγγαριού δάκρυσε απ’ τη
χαρά της…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Έφτιαξε λοιπόν το πιο γλυκό τραγούδι για να τραγουδάει
στον Αστέρη της τις νύχτες. Νανούρισμα βγαλμένο απ’ την ψυχή….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><i><b>«</b></i> <i><b>Κοιμήσου Αστέρη μου ,
κοιμήσου άγγελέ μου<o:p></o:p></b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><i><b> Κι εγώ θα φέρω εδώ , στα πόδια σου , όλες
τις λέξεις να διαλέξεις…<o:p></o:p></b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><i><b> Να βρεις τον τρόπο να μου πεις αυτά που
ονειρεύεσαι….<o:p></o:p></b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><i><b> Κοιμήσου Αστέρη μου , κοιμήσου θησαυρέ μου<o:p></o:p></b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><i><b> Μα όταν θα τρέχεις μακριά, πάρε τα μάτια μου
κοντά σου!<o:p></o:p></b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><i><b> Πόσο όμορφη είν’ η ζωή μέσα από τη ματιά
σου…»</b></i><o:p></o:p></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt6O3L0ifTKen6VugIhNqQfefXsBPA4AdrsuvVwJMffziUv5jVTk4FmKMNoo9DC0jInvwwlqPd9QPt-3HsAxDeM0e8q9Anc80OvsZkN4D7SenjdUv28Acc56q_RxRDVqQ5LuVkMwwNkwo/s1600/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25827.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="282" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt6O3L0ifTKen6VugIhNqQfefXsBPA4AdrsuvVwJMffziUv5jVTk4FmKMNoo9DC0jInvwwlqPd9QPt-3HsAxDeM0e8q9Anc80OvsZkN4D7SenjdUv28Acc56q_RxRDVqQ5LuVkMwwNkwo/s400/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25827.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Εικόνα από τη Λυδία Θεοχάρη</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Δάκρυσε το Φεγγάρι ,
δακρύσαν και τ’ Αστέρια ,δάκρυσε κι η Βελανιδιά που έστεκε κοντά. Κάθε βράδυ
τραγουδούσαν όλοι μαζί το νανούρισμα της Ηλιάνθης στον Αστέρη. Κι η καρδιά του
γέμιζε με αγάπη , με δύναμη!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Ο Αστέρης σιγά σιγά έμαθε να τραγουδάει μαζί τους…
τραγουδούσε και τα μάτια του ακτινοβολούσαν φως! Και μια νύχτα ,λίγο πιο
φωτεινή από τις άλλες ,έσκυψε πάνω στη μαμά του και της ψιθύρισε γλυκά στο αυτί….<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">-Σ’ αγαπάω μαμά!!!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Και το μπουμπούκι του
άνοιξε διάπλατα , τόσο που φάνηκε το χαμόγελό του!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Αν δείτε ποτέ λουλούδι να τρέχει… αν ακούσετε τη νύχτα το
νανούρισμα του Αστέρη , τραγουδήστε κι εσείς! Πείτε σε όλα τα πλάσματα στη γη
,πως διαφορετικοί είμαστε όλοι! Κι όταν το πουν πολλοί μαζί ,τότε θα φτιάξουμε
έναν κόσμο όπου όλοι θα είναι μοναδικοί ,όμορφοι στα μάτια όλων!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> Πόσο θα ήθελα να είχα τη φωνή του φεγγαριού… να του δώσω
λίγη σκόνη μαγική… Και κάθε που βλέπει
ένα λουλούδι να τρέχει μες στην νύχτα , να δίνει μια με το ραβδί του και να
φτιάχνει τον κόσμο γύρω του! Μέχρι να ανοίξουν όλα τα κλειστά μπουμπούκια αυτού
του κόσμου!!!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"> <b>Όμως εγώ μαγεία δεν κρατώ…<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><b> Ούτε τη γλώσσα του φεγγαριού
μιλώ…<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><b> Ας γίνει η αγάπη όλων , μαγικό
ραβδί…<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;"><b> Και η ζωή , σαν παραμύθι….</b><o:p></o:p></span></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVVuiLxC05sw0MLTUwXYJJBdy1hkVfDDMQYZNJRwFKjXtXPATMPvVNYhJxFbBAhdUf_f0qzeKSBqJ9uyWsicBSGo-qYQGdXA3TzPZWF0N3XE43w6mRYtN97quK8dc-D_jp5mWUqz2VdpU/s1600/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25828.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="281" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVVuiLxC05sw0MLTUwXYJJBdy1hkVfDDMQYZNJRwFKjXtXPATMPvVNYhJxFbBAhdUf_f0qzeKSBqJ9uyWsicBSGo-qYQGdXA3TzPZWF0N3XE43w6mRYtN97quK8dc-D_jp5mWUqz2VdpU/s400/%25CE%2591%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7%25CF%25828.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ζωγραφιά από τη Λυδία Θεοχάρη</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br />
<br /></div>
</div>
Μαρία Παπαδοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/00049794168891649581noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6362011882237579311.post-1581213144125680442016-11-06T03:38:00.004-08:002016-11-17T01:11:51.462-08:00Καληνύχτα Αλέξανδρε και όνειρα γλυκά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<br />
<br />
Δεν θυμάμαι το όνομά της , όμως δεν έχει αλήθεια και τόσο σημασία. Ας της δώσουμε μαζί ένα όνομα... Να την πούμε Βάγια; Η Βάγια λοιπόν μεγάλωσε με αγάπη άλλα και πόνο. Αντιφατικό θα μου πείτε κι όμως γίνεται. Μη σας φαίνεται παράξενο... κάπως έτσι μεγαλώνουν πολλά παιδιά. Θα καταλάβετε γιατί...<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDVhOiRQU8v1iC5UOA4r3zuXnDuOxYyy6w_COhiGeaFeYgN6LsIcYnuABMNZgXj-iDP9uZjFT7zkrBPvm84U51KNozV-6KPfbHUE2XJNwOyLjLbdI9Szr4JBHa3cD0K95xrB0r1dz_oEA/s1600/ZOGRAFIKI_TOIXOU_POULI_DENTRO_5.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDVhOiRQU8v1iC5UOA4r3zuXnDuOxYyy6w_COhiGeaFeYgN6LsIcYnuABMNZgXj-iDP9uZjFT7zkrBPvm84U51KNozV-6KPfbHUE2XJNwOyLjLbdI9Szr4JBHa3cD0K95xrB0r1dz_oEA/s320/ZOGRAFIKI_TOIXOU_POULI_DENTRO_5.jpg" width="320" /></a>Σαν η Βάγια έγινε σωστή γυναίκα, κουβαλώντας γλυκά όλα όσα ειχε ζησει βρηκε τον πριγκηπα της. Εναν πριγκηπα τοσο ομορφο, δυνατο. Και νομιζε πως ο δικος της ο πριγκηπας ειναι ο πιο ομορφος απο ολους! Περνουσαν τα χρονια ευτυχισμενα και μαζι εφτιαξαν το παλατι τους. Ενα παλατι φιαγμενο απο την αγαπη τους. Κανεις εχθρος δεν μπορουσε να τους απειλησει, τοσο καλα το ειχαν οχυρωσει . Ηρθε λοιπον η ευλογημενη στιγμη, εκεινη η στιγμη που κανει ευτυχισμενο καθε ζευγαρι. Εφεραν στον κοσμο το μωρακι τους. Το περιμεναν με τοση λαχταρα!<br />
<a name='more'></a><br />
Ποσα ονειρα ειχε κανει η Βαγια γι αυτο το μωρο... Θα του διαβαζω... σκεφτοταν. . θα του γνωρισω τον κοσμο ολο. Θα του μαθω να τραγουδα μαζι μου... θα γινει ευγενικο σαν εμενα και ομορφο σαν τον πριγκηπα μου.<br />
<br />
<br />
.... Μα τι ειναι αυτο; Μολις πηρε το μωρο στην αγκαλια της εχασε τη γη κατω απο τα ποδια της!<br />
<br />
Το μωρο αντι για χερια ειχε φτερα! Τα εχασε η Βαγια.... Οπως ολες οι μανουλες ομως ετσι εκανε κι αυτη το αυτονοητο. Το πηρε αγκαλια, το φιλησε και εκρυψε τις φτερουγες του μεσα στο κουβερτακι. Κι ενα παραξενο πραγμα... το αγαπουσε τοσο πολυ αυτο το μωρο που σταματησε να βλεπει τα φτερα του. Αληθεια σας λεω, ειχε πεισει τον εαυτο της πως αυτα ηταν αληθινα χερια.<br />
<br />
<br />
Και περνουσε ο καιρος και το μωρο μεγαλωνε κι εγινε ενα τοσο δα μικρο παιδακι. Ενα παιδακι που ετρεχε σαν σιφουνας, λιγο αδεξιο και πολυ πεισματαρικο. Εσπαγε οτι εβρισκε μπροστα του, εκλαιγε συνεχεια, δεν ηθελε ουτε τον μπαμπα του ουτε τη μαμα του. Δεν ηθελε κανεναν... δεν αντεχε να τον ακουμπανε, ουτε να τον κοιταζουν. Αυτα ολα εκαναν τη Βαγια δυστυχισμενη. Κι ελεγε συνεχεια στον πριγκηπα της:<br />
<br />
<br />
-Το παιδι μας μηπως ειναι αρρωστο; Γιατι δεν μας θελει... γιατι δεν μιλαει; Ουτε μια λεξη; Τι θα κανουμε; Τον αγαπω τοσο πολυ κι αυτος δεν με κοιταει! Θελω να του πω τοσα, αλλα ουτε να τον ακουμπησω δεν με αφηνει!<br />
<br />
Πηραν λοιπον την αποφαση να πανε το παιδι στον πιο ισχυρο μαγο ολοκληρου του κοσμου. Του εδωσαν αμετρητα χρυσα νομισματα αλλα αυτος δεν ηξερε τι να τους πει. Μετα απο πολυ σκεψη ο μαγος βρηκε τη λυση... Το παιδι σας τους λεει δεν ειναι σαν τα αλλα παιδια, ειναι μαγεμενο. Γι αυτο δεν μπορει να μιλησει, γι αυτο κανει σαν τρελλο.<br />
<br />
Τι περιεργο ομως, κανεις, μα κανεις, ουτε ο μαγος δεν προσεξε τις φτερουγες του! Ηταν γιατι ηταν κρυμμενες κατω απο την μπλουζα του, ηταν γιατι κανεις δεν ηθελε να τις δει;Ποιος ξερει... Ακολουθησαν λοιπον τις συμβουλες του. Πηραν ενα τεραστιο χρυσο κλουβι για να μη μπορει να τρεχει γρηγορα και χτυπαει. Του πηραν πενες, χαρτια, χρωματα, ξυλινα γραμματα και αριθμους κι ενα γιατροσοφι φτιαγμενο με σοφια απο τον καλυτερο φαρμακοποιο της χωρας...<br />
<br />
- Θα του δινετε το γιατρικο και θα του κανετε πολλα πολλα μαθηματα και ισως με το χρονο μαθει να μιλαει, να γραφει, να ζωγραφιζει.... .<br />
<br />
<br />
- Ναι αλλα θα μαθει να με αγαπα; ρωτα η Βαγια.<br />
<br />
Τι να πει ο καημενος ο μαγος; Μαγος ηταν οχι θεος!<br />
<br />
Κι ηταν ολα ματαια, ο καιρός περνούσε και το παιδι χειροτερο γινοταν καλυτερο οχι. Και η Βαγια μαραζωνε κι ο πριγκηπας δεν μπορουσε να τη βοηθησει, ουτε αυτην ουτε το παιδι τους. Έφερνε μαγους απο ολο τον κοσμο σοφούς και διαβασμένους. Κι οσο ακουμπουσαν το παιδι τοσο εκεινο εξαγριωνοταν. Και ουτε λεξη... δεν ειχε πει ουτε μια λεξουλα τοσο δα μικρη.<br />
<br />
<br />
Το παιδι ομως μιλουσε, μιλουσε στη δικη του γλωσσα. Δεν έφταιγε εκείνο που δεν εβλεπαν τα φτερα του. . Ετσι γεννηθηκε... μισος ανθρωπος μισος πουλι. Δεν ειχε μονο τα φτερα του πουλιου, ειχε και τη φωνη του, τη σκεψη του. Σαν τον αετο που πετα στον ουρανο ελεύθερος, χωρις συντροφια. Και τους μιλουσε, τους φωναζε...<br />
<br />
-Οι φτερουγες μου δεν μπορουν να πιασουν πενες, χαρτια, εγω δεν εχω χερια! Αφηστε με να πεταξω... σας αγαπω αλλα δεν θελω να με αγγιζετε, με πονατε! Θελω να πεταξω... αυτο ξερω να κανω γι αυτο εχω γεννηθει! Γιατι με φυλακισατε; Παρτε τα γιατρικα σας με κανουν να νυσταζω ,δεν βλεπω καθαρα!<br />
<br />
Κανεις ομως δεν τον ακουγε... ακομη και η Βαγια που τον αγαπουσε πιο πολυ κι απο τη ζωη της... <br />
<br />
-Ε λοιπον το σκεφτηκα ειπε το παιδι. Θα τους κανω να δουν τα φερα μου! Θελουν δεν θελουν!<br />
<br />
<br />
Κι αρχισε να τα κουναει πανω κατω... καθε μερα και πιο πολυ. Ετσι κι εγινε λοιπον, ακριβως οπως το ειχε σκεφτει. Η Βαγια καποια στιγμη κουραστηκε να ειναι θλιμμενη και μεσα της σαν να ξυπνησε μια σοφια. Ξαφνικα ειδε τα φτερα του παιδιου της κι ανοιξε το κλουβι να δει τι θα κανει! Και ηταν μαγικο! Αυτο αρχισε να πεταει απο πανω της, να κανει κυκλους, ακροβατικα και ηταν ευτυχισμενο! Και μπορει να μην καταλαβαινε τα λογια του καταλαβαινε ομως τι ελεγε η καρδια του! Και ηταν κι εκεινη ευτυχισμενη! Για πρωτη φορα το ενιωθε κοντα της κι ας ηταν μακρια! Το παιδι νιώθοντας την πραγματικη αγαπη της μανας του, αρχισε να την πλησιαζει.<br />
<br />
<br />
Καθε μερα και περισσότερο, μεχρι που της χαρισε την αγκαλια του μεσα απο τις ομορφες φτερουγες του. Έμαθε να τραγουδαει τα τραγουδια της. Εμαθε να ζωγραφιζει, να λεει μικρες λεξουλες... στην αρχη δειλα και μετά ολο και καλυτερα! Γιατι η αγαπη κανει τα μεγαλυτερα θαυματα. Το αγαπουσε πια γι αυτο που ήταν και το αφησε ελευθερο να ειναι οπως ακριβως το γεννησε.<br />
<br />
<br />
Γιατι αγαπησε τα φτερα του οσο την αγαπουσε αυτο. Και ναι... ηταν πια ευτυχισμενο!</div>
</div>
Μαρία Παπαδοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/00049794168891649581noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6362011882237579311.post-8280871449500763012016-11-05T01:47:00.000-07:002016-11-15T06:42:11.838-08:00Τα μαντήλια του σαλιγκαρούλη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7X22-sVeqF-mjqKtg6PmGzXs1ExSSwvXmfc1vYYoZ0uXNPns0HmqlGxMXeUe0xiGe_35bbV19HTAF-MmxwYtbIsfWheihOSetG4o7LpoQRQTDwDHFPWoAZ9y-bYGZkTwvoVNvzY9DBX4/s1600/25a05f204b675542ce2e7ddd5c7f4817.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7X22-sVeqF-mjqKtg6PmGzXs1ExSSwvXmfc1vYYoZ0uXNPns0HmqlGxMXeUe0xiGe_35bbV19HTAF-MmxwYtbIsfWheihOSetG4o7LpoQRQTDwDHFPWoAZ9y-bYGZkTwvoVNvzY9DBX4/s400/25a05f204b675542ce2e7ddd5c7f4817.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Ένα φθινοπωρινό πρωινό λίγο μετά την αυγή, δυο μαύρα
σύννεφα φάνηκαν πάνω από το δάσος. Μεγάλα όσο δυο πόλεις αγκαλιά, με σχήμα
ακανόνιστο. Τα βάραινε βλέπετε όλη αυτή η βροχή που είχαν μαζέψει από το μεγάλο
τους ταξίδι πάνω από τη θάλασσα. Μια φουσκώναν από δω , μια φουσκώναν από κει ,
άλλαζε τη μορφή τους ο αγέρας.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Άρχισε να βρέχει πολύ...ξεδίψασαν τα δέντρα, τα
λουλούδια και το χώμα σκόρπισε αυτή τη γλυκιά βρόχινη μυρωδιά του φθινοπώρου.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Αφού τα σύννεφα άδειασαν όλο αυτό το πολύτιμο φορτίο
τους, έφυγαν για να συνεχίσουν το ταξίδι τους πάνω από τη θάλασσα.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Όλος ο τόπος μετά από τη βροχή γέμισε μικρά
σαλιγκάρια. Πράσινα , γκρι, καφετιά ...με ρίγες , με βούλες....κρυμμένα πίσω απ'
τα φύλλα, αραχτά πάνω στις Πέτρες. Ακόμη και μέσα στις κουφάλες των δέντρων
έβρισκες μερικά από αυτά! <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Ένα μικρο σαλιγκάρι πάνω στο βράχο είχε κρύψει το
κεφάλι του μες στο σπιτάκι του και δεν έλεγε να ξεκουνήσει. Αυτό το σαλιγκάρι
δεν έμοιαζε με κανένα άλλο! Δεν είχε ούτε γκρι , ούτε καφέ , ούτε πράσινο
σπίτι. Το σπίτι του ήταν γαλάζιο! Ντρεπόταν πολύ για το καταγάλανο σπίτι
του....ντρεπόταν γιατί το μόνο που ήθελε ήταν να μπορεί να κρύβεται όταν δεν
ήθελε παρέα. Την αγαπούσε την μοναξιά του , την είχε ανάγκη. Μα όσο κουβαλούσε
αυτό το γαλάζιο σπίτι στην πλάτη του , δεν μπορούσε να κρυφτεί από κανέναν.</span></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i>- Ελα αγόρι μου βγες έξω του έλεγε η μαμά του, δες
πόσο όμορφος είναι ο ήλιος, ελα να μυρίσεις το χώμα!</i><o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i><br /></i></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Μα αυτό έβαζε το κεφάλι του ακόμη πιο μέσα κι
αρνιόταν πεισματικά. Πήρε ένα κόκκινο μαντήλι και το έριξε πάνω του μήπως κι
έτσι καταφέρει να περνάει απαρατήρητος.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Λύγισε η μαμά σαλιγκαρίνα στη θέα του κόκκινου
μαντηλιού ,όμως τι μπορούσε αλήθεια να κάνει; Δεν ήθελε να πιέσει το
σαλιγκαράκι της ...έπρεπε να σεβαστεί τη μοναξιά του ..."θα ρθει η ώρα που
θα θέλει να τον βλέπουν όλοι",σκέφτηκε. "<i>Θα ρθει η ώρα που αυτό το
μαντήλι που τώρα τον σκέπασε ολόκληρο ,θα φύγει από πάνω του"!!!!</i> Στα
αλήθεια όμως έκλαιγε η ψυχή της που δεν του άρεσε το όμορφο γαλάζιο σπίτι του.
Είναι όμορφο σαν τα μάτια του όταν κοιτάζουν το φως, είναι φτιαγμένο με τόση
αγάπη από Θεούς κι ανθρώπους ειδικά γι αυτόν! Και κάθε που ήθελε τη μοναξιά του
μπορούσε να κρυφτεί εκεί μέσα μια χαρά. Πως μπορούσε να τον βοηθήσει να
αγαπήσει το καβούκι του;<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Το μικρο σαλιγκάρι δεν μιλούσε πολύ, του άρεσε να
στέκεται να κοιτάζει τον ήλιο, να τρέχει γρήγορα και να φωνάζει, του άρεσε να
κουνάει τα χέρια του πάνω κάτω και να τραγουδά. Και στα αλήθεια η φωνή του ήταν
σαν μουσική βγαλμένη από μαγικό βιολί. Πότε τραγουδούσε γρήγορα και δυνατά σαν
το αγέρι που χτυπά στα φύλλα των δέντρων και πότε γλυκά, σιγανά σαν χάδι μάνας
που γλυκοκαληνυχτίζει το παιδί της. Η δική του μάνα καμάρωνε για το ταλέντο του
παιδιού της, στεκόταν και τον άκουγε να τραγουδάει σταματώντας όλες τις
δουλειές της.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i>-Μικρο σαλιγκαράκι μου...είπε η μαμά...θέλω να κάνουμε
μια συμφωνία! Κάθε φορά που θα βγάζεις το μαντήλι, θα
το φέρνεις σε εμένα κι εγώ θα σου δίνω ένα καινούργιο! <o:p></o:p></i></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i><br /></i></span></span>
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i>-Σύμφωνοι μαμά!!!</i><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Την άλλη μέρα το πρωί το σαλιγκάρι μας πήγε στο
σχολείο. Γύρισε στο σπίτι στεναχωρημένο και μουτρωμένο...<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i><br /></i></span></span>
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i>-Τι έγινε παιδί μου και είσαι τόσο λυπημένο;ρώτησε η
μαμά..</i><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i><br /></i></span></span>
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i>-Πάρε το μαντήλι ,σήμερα κρύφτηκα σε αυτό γιατί η
δασκάλα μου είπε πως δεν επιτρέπεται να κάνω κύκλους μες στην τάξη...δεν μπορεί
να καταλάβει ότι εγώ δεν μπορώ να κάθομαι ακίνητος τόση ώρα. Κι όταν κάθισα
άρχισα να κάνω κάτι ήχους και τότε με έβγαλε έξω...μαμά γιατί δεν μπορώ να κάνω
ότι και οι άλλοι; </i><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i><br /></i></span></span>
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i>-Γιατί είσαι σπουδαίος αγάπη μου! Γατί το δικό σου
μυαλό δουλεύει συνέχεια και ξέρεις αυτό μόνο κακό δεν είναι...</i><o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i><br /></i></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Τον έκανε την πιο σφιχτή αγκαλιά της και του έδωσε
ένα καινούργιο κίτρινο μαντήλι ...<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i><br /></i></span></span>
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i>-Σ'αγαπώ πολύ! Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό!<o:p></o:p></i></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Δεν πέρασαν μερικές ώρες και το σαλιγκάρι γύρισε
πίσω κλαίγοντας και έδωσε στη μαμά του το κίτρινο μαντήλι.<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i>-Τα παιδιά δεν με παίζουν!! της είπε με
αναφιλητά...Τους χαλάω λένε τα παιχνίδια γιατί δεν είμαι καλός με την μπάλα. Κι
εγώ θύμωσα αλλά δεν μπορούσα να βρω τις λέξεις να τους πω ότι ζητάω συγνώμη που
δεν είμαι καλός. Όμως έχω κι εγώ ανάγκη να παίξω!</i><o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i><br /></i></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Δάκρυα ήρθαν και στα μάτια της μαμάς που τα σκούπισε
γρήγορα και είπε στο παιδί της..<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i>-Μην το ξεχνάς ότι είσαι σπουδαίος! Μπορεί να μην
είσαι καλός με την μπάλα αλλά τρέχεις πιο γρήγορα από όλους!</i></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i><br /></i></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Χαμογέλασε το σαλιγκάρι και πήρε ένα καινούριο
μαντήλι απ τη μαμά του, πράσινο αυτή τη φορά.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Το βράδυ ξάπλωσαν στο κρεβάτι και χουχούλιασαν κάτω
από την κουβέρτα. Το σαλιγκάρι έδωσε στη μαμά του το πράσινο μαντήλι και την
κοίταξε λυπημένο...<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i>-Μαμά ο μπαμπάς δεν με αγαπάει...το βλέπω στα μάτια
του μαμά κάθε φορά που κάνω ένα λάθος. Είναι θυμωμένος μαζί μου ο μπαμπάς;<o:p></o:p></i></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i><br /></i></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i>- Ξέρεις παιδί μου κι οι μεγάλοι κάνουν λάθη...την
επόμενη φορά που θα σε κοιτάξει έτσι να του πεις τι νιώθεις και να τον πάρεις
αγκαλιά...ο μπαμπάς σου σε αγαπάει πιο πολύ κι από το καβούκι του! Είμαι
σίγουρη!<o:p></o:p></i></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Μάζεψε πολλά μαντήλια η μαμά ,τόσα πολλά που τα
δάκρυα της στέρεψαν ένα βράδυ... Πήρε τα μαντήλια ,τα ένωσε και τα έραψε το ένα
δίπλα στο άλλο...έφτιαξε μια τεράστια κουρτίνα με όλες τις στιγμές που
κουβαλούσε το κάθε της κομμάτι. Διαφορετικά χρώματα μα ίδια η γεύση που αφήσαν
στο παιδί της.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Στο τέλος της χρονιάς οι δασκάλες του σχολείου τους
θα έκαναν μια γιορτή για την λήξη της . Ο μικρός σαλιγκαρούλης μας θα έλεγε ένα
τραγούδι στη γιορτή. Κλάμα και κακό το σαλιγκαρακι...δεν ήθελε με τίποτα να
τραγουδήσει μπροστά σε τόσο κόσμο!<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i>-Μαμά θα με κοροϊδεύουν!!!!<o:p></o:p></i></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i><br /></i></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i>-Έχω φτιάξει μια πελώρια κουρτίνα ...όταν θα έρθει η
ώρα να τραγουδήσεις θα τραβήξουμε την κουρτίνα και έτσι κανείς δεν θα σε
βλέπει! Κανείς δεν θα ξέρει ότι τραγουδάς εσύ.<o:p></o:p></i></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Έτσι κι έγινε λοιπόν...όταν ήρθε η ώρα τράβηξε η
δασκάλα την κουρτίνα...Τι όμορφη φωνή λέγαν όλοι! Μια γλυκιά ζεστασιά απλώθηκε
στις καρδιές μικρών και μεγάλων...Και το σαλιγκαράκι με τα μάτια κλειστά πίσω
από την ασφάλεια της κουρτίνας της μαμάς του ,ένιωθε την ψυχή του να
φτερουγίζει από χαρά! Ναι! Είχε την πιο όμορφη φωνή από όλους και το ήξερε
καλά!<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Κι άκουσε ο αγέρας τη φωνή του σαλιγκαριού και
φύσηξε δυνατά, τόσο δυνατά που τραβήχτηκε στην άκρη η κουρτίνα! Κι έμειναν όλοι
έκθαμβοι σαν είδαν ότι το μικρο ντροπαλό μας σαλιγκάρι τραγουδούσε τόσο μαγικά!
Το σαλιγκάρι χαμογέλασε και συνέχισε το όμορφο τραγούδι του! Για πρώτη φορά στη
ζωή του ένιωθε τόσο σημαντικός!<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Πήγε στη μαμά του και την έσφιξε στην αγκαλιά του...</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<i style="font-family: times, "times new roman", serif;"><b>-Είσαι σπουδαίος!!!Μην το ξεχάσεις ποτέ παιδί μου!
Ποτέ…Κανένα μαντήλι δεν μπορεί να σε κρύψει αγάπη μου!</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
</div>
Μαρία Παπαδοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/00049794168891649581noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6362011882237579311.post-54344225543551301932016-11-03T09:44:00.002-07:002016-11-16T09:16:06.604-08:00Η Τελίτσα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; font-family: helvetica, arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
<div style="color: #1d2129;">
<br /></div>
</div>
<div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihdbdR2I19-6e-BkgdXctQHCodHSonAHHNyCQ5YGQ6q-VovpQCZf9w8BlGFgvnuObtNwtsOHLaWJfqp59aIx_L1jdy8aB_lZraqJnmtm-XweBeYEOXE6QfRwi4dNR1Uoh4buio7oMuEq0/s1600/telitsa.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihdbdR2I19-6e-BkgdXctQHCodHSonAHHNyCQ5YGQ6q-VovpQCZf9w8BlGFgvnuObtNwtsOHLaWJfqp59aIx_L1jdy8aB_lZraqJnmtm-XweBeYEOXE6QfRwi4dNR1Uoh4buio7oMuEq0/s400/telitsa.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ζωγραφιά από τη Λυδία Θεοχάρη...ευχαριστώ πολύ Λυδία!</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
Μια φορά κι έναν καιρό μια μικρή τελίτσα γεννήθηκε στην άκρη μιας σελίδας που ήταν γεμάτη όμορφα καλοσχηματισμένα γράμματα και αριθμούς. Κοίταζε όλα αυτά και έμεινε σαστισμένη!!! Σήκωσε το κεφάλι ψηλά ψηλά, τόσο πολύ ψηλά που ζαλίστηκε και σκόνταψε πάνω στην τελευταία μπλε σειρά κι έπεσε πίσω στην λευκή σελίδα! <br />
<br />
<br />
Κοίταζε από εδώ κοίταζε από εκεί αλλά το μόνο που έβλεπε ήταν τις μπλε λεπτές σειρές που στρώνονταν σαν δρόμοι ολάνοιχτοι μπροστά της.<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
Πόση μοναξιά ένιωθε η τελίτσα! Πόσο θα ΄θελε να μείνει εκεί πίσω να θαυμάζει όλα όσα δεν ήταν εκείνη! Θυμήθηκε το Δ που έστεκε αυστηρό και άκαμπτο κι έδειχνε το δρόμο για τον ουρανό. Θυμήθηκε το Ο που είχε σκάσει από το πολύ φαΐ και φούσκωσε σαν το μπαλόνι! Θυμήθηκε το Τ που πάνω του μπορούσες να κρεμάσεις τέσσερα μπουφάν και δυο κασκόλ!<br />
<br />
Αλλά εκείνη ήταν μια τόση δα μικρή τελιτσα και δεν έμοιαζε με κανένα από όλα αυτά τα όμορφα που είχε δει πιο πριν.<br />
<br />
Με αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκε αποκαμωμενη και μονη με όλους αυτούς τους δρόμους να ανοίγονται μπροστά της.<br />
<br />
- Αχ και να μπορούσα να διανυσω αυτούς τους δρόμους!<br />
<br />
- Αχ και να γέμιζε η σελίδα μου με φίλους για να μην νιώθω μονη!<br />
<br />
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή πανω ψηλά στον ουρανό που έδειχνε το Δ ενα αστέρι έλαμψε χαμογελώντας. Επεσε με φορα διπλα της και της ψυθίρισε γλυκα στο αυτί.<br />
<br />
- Εισαι η αρχή και το τέλος , είσαι η έμπνευση του ποιητή, του ζωγράφου με το λοξο καπέλο, είσαι ο ήχος που στέκεται πανω απο κάθε λέξη και δίνει μουσική και νόημα σε αυτη! Πάρε αυτο το μαγικό μολύβι και πήγαινε όπου λαχτάρα η ψυχή σου!<br />
<br />
Μα η τελιτσα είχε κοιμηθεί βαριά και τίποτα δεν άκουσε απο οςα είχε πει το αστέρι. Ένιωσε μόνο το απαλό του φως κι ενα φιλι απο τα λευκά του χείλη.<br />
<br />
Το πρωί σαν ξύπνησε είδε ενα μικρο μολύβι ξαπλωμενο διπλα της. Είχε δει κι αλλα μολύβια πολλά μα κανένα ποτε δεν είχε τέτοια μύτη!<br />
Τουλάχιστον πια δεν ήταν μονη!<br />
<br />
Πέρασε καιρός πολύς και το μολύβι λέξη καμια δεν είχε βγάλει! Στεκόταν διπλα της αμίλητο κι ακουνητο κι ας του λέγε καλημέρα κάθε πρωί και καληνύχτα κάθε βράδυ. Ετσι λοιπόν άρχισε να του μιλάει. Του έλεγε για το Ε που αγκαλιάζε οποιον έβρισκε μπροστά του. Του έλεγε για το όμορφο χαμόγελο του Θ που ενώ το στόμα του ήταν ευθύ γέλαγε τόσο δυνατά που όλοι κλεινανε τα αυτιά τους στο άκουσμα του. Του λέγε για τα όνειρα της ,οτι ήθελε λέει να μεγαλώσει τόσο ώστε να καλύψει όλη τη σελίδα , να γίνει τρένο για να κυλήσει πανω στις μπλε γραμμές , να διασχίσει όλα τα τετράδια και όλα τα βιβλία και να γίνει τραγούδι στα χείλη των μικρών παιδιων.<br />
<br />
<br />
Ενα πρωινό αισθάνθηκε μια ψιχαλα ,μετα δεύτερη και ύστερα μια τριτη. Σηκώνει το κεφάλι και τι να δει!!!! Ενα μικρο θλιμμένο πρόσωπο κοιτούσε την τελιτσα , το μολύβι και τις μπλε γραμμές που έμοιαζαν με δρόμο. Αμέσως άκουσε και μια φωνή που έλεγε... Έλα αγάπη μου πιάσε το μολύβι! Έλα πρεπει να γράψεις τα μαθήματα σου! Ελα Τάκη μου κι εγώ θα σου δώσω πάστα ποντικακι!<br />
<br />
Όμως ο Τάκης δακρυζε και δεν έπιανε το μολύβι. Παρακαλούσε τη μαμα του να μην γράψουν σήμερα , ήθελε να βγει να παίξει με τους φίλους του στη γειτονιά.<br />
<br />
- Καλά Τάκη...θα σε αφήσω να σκεφτείς αυτο που κανεις! Σκέψου και τι θα πεις στη δασκάλα σου αύριο που θα δει οτι τίποτα δεν ήθελες να γράψεις!<br />
<br />
Κι έκλεισε την πόρτα πίσω της...<br />
<br />
- ΕΣΥ είσαι ο Τάκης; Τον ρώτησε η τελιτσα.<br />
<br />
Γουρλωσε τα ματια το παιδί κι έμεινε να την κοιτάζει.<br />
<br />
- Γιατι κλαις ; Δεν θες να γράψεις;<br />
<br />
- Οχι ,θελω να παίξω! Ειναι τόσο δύσκολο να γράφεις! Δεν ξέρω να γραφω!<br />
<br />
- Θέλεις να παίξουμε μαζι; Τον ρώτησε. Βαριέμαι τόσο πολυ κι εγώ! Θες να τραγουδήσουμε;<br />
<br />
<br />
Ανέβηκα στην πιπεριά<br />
<br />
Να κόψω ενα πιπέρι<br />
<br />
Μα η πιπεριά τσαντιστηκε<br />
<br />
Και μου καψε το χέρι!<br />
<br />
<br />
Ο Τάκης άρχισε να γελάει και να τραγουδά με την τελιτσα δυνατά! Κι ήταν τόσο όμορφος οταν χαμογελούσε! Τα ματια του ακτινοβολούσαν φως!<br />
<br />
- Κοιτά αυτόν!..του λέει η τελιτσα. Τόσο καιρό μαζι μου δεν μιλάει,δεν γελάει και ούτε που κουνιέται! Βρε λες να κοιμάται; Λες να ναι άγαλμα;<br />
<br />
- Χαχαχαχαχα χαχανίζε ο Τάκης! Θα τον κάνω εγώ να κουνηθεί! Ανέβα πανω του κι έλα να τρέξουμε μαζι!<br />
<br />
Πιάνει ο Τάκης το μολύβι και η τελιτσα πιάνεται απο τη μύτη του. Σαράντα φορές κόντευε να πέσει και σαράντα φορές ο Τάκης την ανέβασε ξανά επάνω.<br />
<br />
Άρχισαν κι οι τρεις μαζι να τρέχουν και να γελάνε! Τα δάχτυλα του Τάκη εσπρωχναν το μολύβι και την τελιτσα πανω στους μπλε δρόμους! Έφτιαξαν ήλιους και φεγγάρια! Έφτιαξαν τρένα που ταξίδευαν στον βυθό της θάλασσας! Έφτιαξαν λέξεις που μόνο εκείνοι ξέρανε τι σημαίνουν!<br />
<br />
/...)::: σόλ 2 ο 9-<br />
<br />
- Αυτο σημαίνει ..σκουφος...είπε ο Τάκης!<br />
<br />
Και εκανε η τελιτσα πως κρυώνει και φυςαγε τις μυξες απ τη μύτη της!<br />
<br />
Σαν τελείωσαν το παιχνίδι τους η τελιτσα ξάπλωσε ευτυχισμενη! Σήμερα βρήκε ενα φίλο ,δεν ήτανε πια μονη!!<br />
<br />
<br />
Κάθε μέρα ο Τάκης πήγαινε κι έβρισκε την τελιτσα κι έπαιζαν μαζι! Δεν τους έφτανε πια η σελίδα και πήγαν στην επόμενη . Και μετα σε τετράδιο καινούριο!<br />
<br />
Ο καιρός περνούσε κι η τελιτσα έγραψε όλες τις ζωγραφιές του Τάκη, τα τραγούδια του, τα μυστικά του, την αγάπη αλλα και τη θλίψη του.<br />
<br />
Κάθε βράδυ της μιλούσε μέχρι που έγινε πολυ πολυ μεγάλος!<br />
<br />
Η τελιτσα μεγάλωσε πολυ περισσότερο απο οςο ονειρεύτηκε! Αγάπησε τον Τάκη περισσότερο απο οποιαδήποτε άλλη τελιτσα μπορούσε να αγαπήσει ανθρώπινη ψυχή! Κι αυτή η φιλία κράτησε για πάντα! Γιατι οτι με αγάπη γράφεται αγάπη γίνεται και στίχος. Τραγούδι που δεν θα ξεχαστεί ... παραμυθαδων μύθος!</div>
</div>
Μαρία Παπαδοπούλουhttp://www.blogger.com/profile/00049794168891649581noreply@blogger.com6