Βλέπω τις σταγόνες της βροχής

Βλέπω τις σταγόνες της βροχής πάνω στο τζάμι....

Τις μετρώ μία μία , τις ανακατεύω με τις θύμησες ....

Τις κάνω σκαλοπάτια , μονοπάτια μικρά ...ίσα να χωρούν τα βήματά μας...
Όταν σε πήρα αγκαλιά ένιωσα να χάνομαι στα μάτια σου
Καμιά λέξη μου δεν έφτανε για σένα
Έβαλα νεράιδες να φτιάξουν λέξεις που μιλούν για το όνομά σου...
Έβαλα παραμυθάδες να γράψουν για όλα αυτά που δεν μπορώ να πω...
Ρώτησα τα αστέρια αν έχουν δει ωραιότερη εικόνα από εκείνη των ματιών σου...
Κι όταν σε παίρνω αγκαλιά πως γίνεται η ζωή χαμόγελο στα χείλη σου;
Η αγάπη σου...η αγάπη μου θα γίνει φως
Βγαλμένο απ την ψυχή μου παραμύθι...
Κι όσο θα στέκω πλάι σου ...όσα γιατί κι αν χρειαστεί να απαντήσω....θα μαι εκεί!
Ακοίμητος φρουρός , συνοδοιπόρος σου , κάθε φορά που το μικρο σου χέρι θα ψάχνει το δικό μου...
Ελα καρδιά μου....πάμε, πάμε να πούμε στη ζωή πως η αγάπη μας εμπόδια δεν βρίσκει...
Κι αν οι δρόμοι μας πολλές φορές στενεύουν, αν η ζωή μας θέλει δυνατούς. ..
Ξέρει η ψυχή μωρό μου .... η δύναμη για να είναι δυνατή έχει αγαπήσει κάθε αδυναμία της....

Τα χίλια 'δεν μπορώ'

Μία φορά κι έναν καιρό ήμουν εγώ, ένα μικρό στρουμπουλό μωράκι με κάστανα μάτια και μαύρα φουντωτά μαλλιά σαν του σκαντζόχοιρου την γούνα. 

Εγώ δεν ήμουν σαν τα άλλα τα μωράκια. Δεν μου άρεσαν τα μάτια των ανθρώπων όπως με κοιτούσαν, πονούσα όταν με παίρναν αγκαλιά, τρόμαζα στους δυνατούς τους ήχους και ή γεύση των φαγητών μου έφερνε αναγούλα. Μου άρεσε μόνο να κοιτώ το φως , να χαζεύω τα λογότυπα από τα παιχνίδια μου και να κρατώ στα χέρια ένα τιμόνι που το γυρνούσα όλη μέρα γύρω γύρω. 

Η μαμά με τα μαύρα γυαλιά!

Καθισμένη στο σκαλάκι έξω από το σχολείο κοιτούσε τον κόσμο να περνά ανέκφραστη. Πάντα φορώντας γυαλιά ήλιου κι ας έχει ήλιο ,συννεφιά ή βροχή. Πήγα κοντά της από ένστικτο γιατί κάθε φορά που περνούσα δίπλα της ένιωθα το στομάχι μου να δένεται κόμπος.




Πολλές φορές την άκουσα να μιλάει με το δάσκαλο ,τον κάθε δάσκαλο ή δασκάλα που έκανε μάθημα στο παιδί της.

Ξέρει η ψυχή το δρόμο!

Και ο χρόνος περνά...παίρνει στις πλάτες του ότι αγαπώ, ότι με πόνεσε και ότι φώτισε το χαμόγελο μου. Κουβαλάει λέξεις που θέλω να θυμάμαι , λέξεις που ήθελα τόσο να ξεχάσω, λέξεις που ήθελα να πω και δεν τόλμησα ποτέ. Δίπλα του περπατάν τα όνειρά μου .... εκείνα τα όνειρα που έμειναν μισά, εκείνα που έμειναν στην άκρη μα και εκείνα που ψηλάφισα χαμογελώντας με τα δάχτυλά μου.

About me

Λέγομαι Μαρία Παπαδοπούλου , γεννήθηκα στις 25-10-1975 στον Πειραιά. Είμαι παντρεμένη και ασχολούμαι αποκλειστικά με τα δυο μου παιδιά και το σπίτι .Παρόλο που τελείωσα οικονομία και διοίκηση επιχειρήσεων το 1994, ελάχιστα ασχολήθηκα με τα λογιστικά. Δούλεψα σε γραφεία σαν γραμματέας ,σε εταιρείες ενοικιάσεως αυτοκινήτων, σαν πωλήτρια, σαν εργάτρια αλλά και σαν υπεύθυνη παραγωγής. Όσο θυμάμαι έγραφα, έγραφα στη λύπη ,στη χαρά , στο τραγούδι μου.

Πριν από περίπου εφτάμισι χρόνια ήρθα αντιμέτωπη με κάτι πραγματικάπολύ δύσκολο. Το πρώτο μου παιδί  διεγνώσθη με Διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή. Μονομιάς  όλες μου οι λέξεις  γίναν  βαριές …προσπαθούσα να τις σύρω από μέσα μου και αυτές αντιστέκονταν με δύναμη. Και είχαν δίκιο …ποια λέξη μπορούσε να περιγράψει όλα αυτά που ένιωθα; Μετά από δυο χρόνια πήρα την ίδια διάγνωση και για το δεύτερο παιδί μου. Δεύτερη φορά οι ίδιοι εφιάλτες ,οι ίδιοι φόβοι να φυλακίζουν όνειρα , λέξεις.

Α Σ Τ Ε Ρ Η Σ

Ζωγραφιά από τη Λυδία Θεοχάρη

Στην πλαγιά ενός βουνού, μπροστά από μια μεγάλη φουντωτή βελανιδιά, ζούσε ένα μικρό λουλούδι. Ηλιάνθη ήταν το όνομά της και της ταίριαζε πολύ γιατί τα πέταλά της ήταν κίτρινα σαν τον ήλιο και η καρδιά της λευκή όπως τα σύννεφα που τρέχουν ξέγνοιαστα στον ουρανό.

            Από εκεί ψηλά κοίταζε όλα τα δέντρα στα απέναντι βουνά, το ποτάμι που κυλούσε γοργά στην κοιλάδα, τον όμορφο ουρανό που πότε ήταν ξάστερος και πότε αντάριαζε …Λες και κουβαλούσε όλα τα δάκρυα και τα χαμόγελα μαζί.

Καληνύχτα Αλέξανδρε και όνειρα γλυκά

Δεν θυμάμαι το όνομά της , όμως δεν έχει αλήθεια και τόσο σημασία. Ας της δώσουμε μαζί ένα όνομα... Να την πούμε Βάγια; Η Βάγια λοιπόν μεγάλωσε με αγάπη άλλα και πόνο. Αντιφατικό θα μου πείτε κι όμως γίνεται. Μη σας φαίνεται παράξενο... κάπως έτσι μεγαλώνουν πολλά παιδιά. Θα καταλάβετε γιατί...

Σαν η Βάγια έγινε σωστή γυναίκα, κουβαλώντας γλυκά όλα όσα ειχε ζησει βρηκε τον πριγκηπα της. Εναν πριγκηπα τοσο ομορφο, δυνατο. Και νομιζε πως ο δικος της ο πριγκηπας ειναι ο πιο ομορφος απο ολους! Περνουσαν τα χρονια ευτυχισμενα και μαζι εφτιαξαν το παλατι τους. Ενα παλατι φιαγμενο απο την αγαπη τους. Κανεις εχθρος δεν μπορουσε να τους απειλησει, τοσο καλα το ειχαν οχυρωσει . Ηρθε λοιπον η ευλογημενη στιγμη, εκεινη η στιγμη που κανει ευτυχισμενο καθε ζευγαρι. Εφεραν στον κοσμο το μωρακι τους. Το περιμεναν με τοση λαχταρα!