Τα χίλια 'δεν μπορώ'

Μία φορά κι έναν καιρό ήμουν εγώ, ένα μικρό στρουμπουλό μωράκι με κάστανα μάτια και μαύρα φουντωτά μαλλιά σαν του σκαντζόχοιρου την γούνα. 

Εγώ δεν ήμουν σαν τα άλλα τα μωράκια. Δεν μου άρεσαν τα μάτια των ανθρώπων όπως με κοιτούσαν, πονούσα όταν με παίρναν αγκαλιά, τρόμαζα στους δυνατούς τους ήχους και ή γεύση των φαγητών μου έφερνε αναγούλα. Μου άρεσε μόνο να κοιτώ το φως , να χαζεύω τα λογότυπα από τα παιχνίδια μου και να κρατώ στα χέρια ένα τιμόνι που το γυρνούσα όλη μέρα γύρω γύρω. 

Η μαμά με τα μαύρα γυαλιά!

Καθισμένη στο σκαλάκι έξω από το σχολείο κοιτούσε τον κόσμο να περνά ανέκφραστη. Πάντα φορώντας γυαλιά ήλιου κι ας έχει ήλιο ,συννεφιά ή βροχή. Πήγα κοντά της από ένστικτο γιατί κάθε φορά που περνούσα δίπλα της ένιωθα το στομάχι μου να δένεται κόμπος.




Πολλές φορές την άκουσα να μιλάει με το δάσκαλο ,τον κάθε δάσκαλο ή δασκάλα που έκανε μάθημα στο παιδί της.

Ξέρει η ψυχή το δρόμο!

Και ο χρόνος περνά...παίρνει στις πλάτες του ότι αγαπώ, ότι με πόνεσε και ότι φώτισε το χαμόγελο μου. Κουβαλάει λέξεις που θέλω να θυμάμαι , λέξεις που ήθελα τόσο να ξεχάσω, λέξεις που ήθελα να πω και δεν τόλμησα ποτέ. Δίπλα του περπατάν τα όνειρά μου .... εκείνα τα όνειρα που έμειναν μισά, εκείνα που έμειναν στην άκρη μα και εκείνα που ψηλάφισα χαμογελώντας με τα δάχτυλά μου.

About me

Λέγομαι Μαρία Παπαδοπούλου , γεννήθηκα στις 25-10-1975 στον Πειραιά. Είμαι παντρεμένη και ασχολούμαι αποκλειστικά με τα δυο μου παιδιά και το σπίτι .Παρόλο που τελείωσα οικονομία και διοίκηση επιχειρήσεων το 1994, ελάχιστα ασχολήθηκα με τα λογιστικά. Δούλεψα σε γραφεία σαν γραμματέας ,σε εταιρείες ενοικιάσεως αυτοκινήτων, σαν πωλήτρια, σαν εργάτρια αλλά και σαν υπεύθυνη παραγωγής. Όσο θυμάμαι έγραφα, έγραφα στη λύπη ,στη χαρά , στο τραγούδι μου.

Πριν από περίπου εφτάμισι χρόνια ήρθα αντιμέτωπη με κάτι πραγματικάπολύ δύσκολο. Το πρώτο μου παιδί  διεγνώσθη με Διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή. Μονομιάς  όλες μου οι λέξεις  γίναν  βαριές …προσπαθούσα να τις σύρω από μέσα μου και αυτές αντιστέκονταν με δύναμη. Και είχαν δίκιο …ποια λέξη μπορούσε να περιγράψει όλα αυτά που ένιωθα; Μετά από δυο χρόνια πήρα την ίδια διάγνωση και για το δεύτερο παιδί μου. Δεύτερη φορά οι ίδιοι εφιάλτες ,οι ίδιοι φόβοι να φυλακίζουν όνειρα , λέξεις.

Α Σ Τ Ε Ρ Η Σ

Ζωγραφιά από τη Λυδία Θεοχάρη

Στην πλαγιά ενός βουνού, μπροστά από μια μεγάλη φουντωτή βελανιδιά, ζούσε ένα μικρό λουλούδι. Ηλιάνθη ήταν το όνομά της και της ταίριαζε πολύ γιατί τα πέταλά της ήταν κίτρινα σαν τον ήλιο και η καρδιά της λευκή όπως τα σύννεφα που τρέχουν ξέγνοιαστα στον ουρανό.

            Από εκεί ψηλά κοίταζε όλα τα δέντρα στα απέναντι βουνά, το ποτάμι που κυλούσε γοργά στην κοιλάδα, τον όμορφο ουρανό που πότε ήταν ξάστερος και πότε αντάριαζε …Λες και κουβαλούσε όλα τα δάκρυα και τα χαμόγελα μαζί.

Καληνύχτα Αλέξανδρε και όνειρα γλυκά

Δεν θυμάμαι το όνομά της , όμως δεν έχει αλήθεια και τόσο σημασία. Ας της δώσουμε μαζί ένα όνομα... Να την πούμε Βάγια; Η Βάγια λοιπόν μεγάλωσε με αγάπη άλλα και πόνο. Αντιφατικό θα μου πείτε κι όμως γίνεται. Μη σας φαίνεται παράξενο... κάπως έτσι μεγαλώνουν πολλά παιδιά. Θα καταλάβετε γιατί...

Σαν η Βάγια έγινε σωστή γυναίκα, κουβαλώντας γλυκά όλα όσα ειχε ζησει βρηκε τον πριγκηπα της. Εναν πριγκηπα τοσο ομορφο, δυνατο. Και νομιζε πως ο δικος της ο πριγκηπας ειναι ο πιο ομορφος απο ολους! Περνουσαν τα χρονια ευτυχισμενα και μαζι εφτιαξαν το παλατι τους. Ενα παλατι φιαγμενο απο την αγαπη τους. Κανεις εχθρος δεν μπορουσε να τους απειλησει, τοσο καλα το ειχαν οχυρωσει . Ηρθε λοιπον η ευλογημενη στιγμη, εκεινη η στιγμη που κανει ευτυχισμενο καθε ζευγαρι. Εφεραν στον κοσμο το μωρακι τους. Το περιμεναν με τοση λαχταρα!

Τα μαντήλια του σαλιγκαρούλη

Ένα φθινοπωρινό πρωινό λίγο μετά την αυγή, δυο μαύρα σύννεφα φάνηκαν πάνω από το δάσος. Μεγάλα όσο δυο πόλεις αγκαλιά, με σχήμα ακανόνιστο. Τα βάραινε βλέπετε όλη αυτή η βροχή που είχαν μαζέψει από το μεγάλο τους ταξίδι πάνω από τη θάλασσα. Μια φουσκώναν από δω , μια φουσκώναν από κει , άλλαζε τη μορφή τους ο αγέρας.

Άρχισε να βρέχει πολύ...ξεδίψασαν τα δέντρα, τα λουλούδια και το χώμα σκόρπισε αυτή τη γλυκιά βρόχινη μυρωδιά του φθινοπώρου.

Αφού τα σύννεφα άδειασαν όλο αυτό το πολύτιμο φορτίο τους, έφυγαν για να συνεχίσουν το ταξίδι τους πάνω από τη θάλασσα.

Όλος ο τόπος μετά από τη βροχή γέμισε μικρά σαλιγκάρια. Πράσινα , γκρι, καφετιά ...με ρίγες , με βούλες....κρυμμένα πίσω απ' τα φύλλα, αραχτά πάνω στις Πέτρες. Ακόμη και μέσα στις κουφάλες των δέντρων έβρισκες μερικά από αυτά!

Ένα μικρο σαλιγκάρι πάνω στο βράχο είχε κρύψει το κεφάλι του μες στο σπιτάκι του και δεν έλεγε να ξεκουνήσει. Αυτό το σαλιγκάρι δεν έμοιαζε με κανένα άλλο! Δεν είχε ούτε γκρι , ούτε καφέ , ούτε πράσινο σπίτι. Το σπίτι του ήταν γαλάζιο! Ντρεπόταν πολύ για το καταγάλανο σπίτι του....ντρεπόταν γιατί το μόνο που ήθελε ήταν να μπορεί να κρύβεται όταν δεν ήθελε παρέα. Την αγαπούσε την μοναξιά του , την είχε ανάγκη. Μα όσο κουβαλούσε αυτό το γαλάζιο σπίτι στην πλάτη του , δεν μπορούσε να κρυφτεί από κανέναν.

Η Τελίτσα

Ζωγραφιά από τη Λυδία Θεοχάρη...ευχαριστώ πολύ Λυδία!

Μια φορά κι έναν καιρό μια μικρή τελίτσα γεννήθηκε στην άκρη μιας σελίδας που ήταν γεμάτη όμορφα καλοσχηματισμένα γράμματα και αριθμούς. Κοίταζε όλα αυτά και έμεινε σαστισμένη!!! Σήκωσε το κεφάλι ψηλά ψηλά, τόσο πολύ ψηλά που ζαλίστηκε και σκόνταψε πάνω στην τελευταία μπλε σειρά κι έπεσε πίσω στην λευκή σελίδα!


Κοίταζε από εδώ κοίταζε από εκεί αλλά το μόνο που έβλεπε ήταν τις μπλε λεπτές σειρές που στρώνονταν σαν δρόμοι ολάνοιχτοι μπροστά της.