Και ο χρόνος περνά...παίρνει στις πλάτες του ότι αγαπώ, ότι με πόνεσε και ότι φώτισε το χαμόγελο μου. Κουβαλάει λέξεις που θέλω να θυμάμαι , λέξεις που ήθελα τόσο να ξεχάσω, λέξεις που ήθελα να πω και δεν τόλμησα ποτέ. Δίπλα του περπατάν τα όνειρά μου .... εκείνα τα όνειρα που έμειναν μισά, εκείνα που έμειναν στην άκρη μα και εκείνα που ψηλάφισα χαμογελώντας με τα δάχτυλά μου.
Κάθε τόσο σταματώ να ξαποστάσω, γυρίζω πίσω το κεφάλι για να δω όλα αυτά που έζησα, αυτά που ο χρόνος μου κουβαλάει για μένα.
Μεγάλες οι ανάσες μου , βαθιές και λίγο κουρασμένες πότε πότε. Όσες φορές κι αν γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια άλλες τόσες εκείνος μου χαμογέλασε γλυκά, σαν μάνα που όσο κι αν κουράστηκε δεν έφυγε η στοργή από τα μάτια.
- Μήπως σου φόρτωσα πολλά;...τον ρώτησα. Μήπως κουράστηκες μετά από τόσο δρόμο;
- Μην σταματάς ποτέ να κοιτάζεις πίσω... Θα είμαι πάντα εκεί... θα οδηγώ τα βήματα σου.Κι αν ο δρόμος σου καμιά φορά στενέψει , αν φοβηθείς πως με έχασες σε κάποια του στροφή να μη σκιαχτείς... Εγώ είμαι πίσω σου, ακόμη κι αν το βουνό με κρύψει.
Κούνησα το κεφάλι απορημένη...
-Κι αν φοβηθώ;
- Εγώ μες στα μπαγκάζια μου χώρεσα την ζωή σου. Με κάθε σου γέλιο ζωγράφισα χάρτες, με κάθε σου δάκρυ έφτιαξα δρόμους, με κάθε σου όνειρο έχτισα γέφυρες ...μην τύχει και χαθείς. Αν φοβηθείς κοίτα μπροστά! Ξέρει η ψυχή το δρόμο. ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου