Τα χίλια 'δεν μπορώ'

Μία φορά κι έναν καιρό ήμουν εγώ, ένα μικρό στρουμπουλό μωράκι με κάστανα μάτια και μαύρα φουντωτά μαλλιά σαν του σκαντζόχοιρου την γούνα. 

Εγώ δεν ήμουν σαν τα άλλα τα μωράκια. Δεν μου άρεσαν τα μάτια των ανθρώπων όπως με κοιτούσαν, πονούσα όταν με παίρναν αγκαλιά, τρόμαζα στους δυνατούς τους ήχους και ή γεύση των φαγητών μου έφερνε αναγούλα. Μου άρεσε μόνο να κοιτώ το φως , να χαζεύω τα λογότυπα από τα παιχνίδια μου και να κρατώ στα χέρια ένα τιμόνι που το γυρνούσα όλη μέρα γύρω γύρω. 

Η μαμά με τα μαύρα γυαλιά!

Καθισμένη στο σκαλάκι έξω από το σχολείο κοιτούσε τον κόσμο να περνά ανέκφραστη. Πάντα φορώντας γυαλιά ήλιου κι ας έχει ήλιο ,συννεφιά ή βροχή. Πήγα κοντά της από ένστικτο γιατί κάθε φορά που περνούσα δίπλα της ένιωθα το στομάχι μου να δένεται κόμπος.




Πολλές φορές την άκουσα να μιλάει με το δάσκαλο ,τον κάθε δάσκαλο ή δασκάλα που έκανε μάθημα στο παιδί της.