Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016

Η Τελίτσα


Ζωγραφιά από τη Λυδία Θεοχάρη...ευχαριστώ πολύ Λυδία!


Μια φορά κι έναν καιρό μια μικρή τελίτσα γεννήθηκε στην άκρη μιας σελίδας που ήταν γεμάτη όμορφα καλοσχηματισμένα γράμματα και αριθμούς. Κοίταζε όλα αυτά και έμεινε σαστισμένη!!! Σήκωσε το κεφάλι ψηλά ψηλά, τόσο πολύ ψηλά που ζαλίστηκε και σκόνταψε πάνω στην τελευταία μπλε σειρά κι έπεσε πίσω στην λευκή σελίδα!


Κοίταζε από εδώ κοίταζε από εκεί αλλά το μόνο που έβλεπε ήταν τις μπλε λεπτές σειρές που στρώνονταν σαν δρόμοι ολάνοιχτοι μπροστά της.


Πόση μοναξιά ένιωθε η τελίτσα! Πόσο θα ΄θελε να μείνει εκεί πίσω να θαυμάζει όλα όσα δεν ήταν εκείνη! Θυμήθηκε το Δ που έστεκε αυστηρό και άκαμπτο κι έδειχνε το δρόμο για τον ουρανό. Θυμήθηκε το Ο που είχε σκάσει από το πολύ φαΐ και φούσκωσε σαν το μπαλόνι! Θυμήθηκε το Τ που πάνω του μπορούσες να κρεμάσεις τέσσερα μπουφάν και δυο κασκόλ!

Αλλά εκείνη ήταν μια τόση δα μικρή τελιτσα και δεν έμοιαζε με κανένα από όλα αυτά τα όμορφα που είχε δει πιο πριν.

Με αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκε αποκαμωμενη και μονη με όλους αυτούς τους δρόμους να ανοίγονται μπροστά της.

- Αχ και να μπορούσα να διανυσω αυτούς τους δρόμους!

- Αχ και να γέμιζε η σελίδα μου με φίλους για να μην νιώθω μονη!

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή πανω ψηλά στον ουρανό που έδειχνε το Δ ενα αστέρι έλαμψε χαμογελώντας. Επεσε με φορα διπλα της και της ψυθίρισε γλυκα στο αυτί.

- Εισαι η αρχή και το τέλος , είσαι η έμπνευση του ποιητή, του ζωγράφου με το λοξο καπέλο, είσαι ο ήχος που στέκεται πανω απο κάθε λέξη και δίνει μουσική και νόημα σε αυτη! Πάρε αυτο το μαγικό μολύβι και πήγαινε όπου λαχτάρα η ψυχή σου!

Μα η τελιτσα είχε κοιμηθεί βαριά και τίποτα δεν άκουσε απο οςα είχε πει το αστέρι. Ένιωσε μόνο το απαλό του φως κι ενα φιλι απο τα λευκά του χείλη.

Το πρωί σαν ξύπνησε είδε ενα μικρο μολύβι ξαπλωμενο διπλα της. Είχε δει κι αλλα μολύβια πολλά μα κανένα ποτε δεν είχε τέτοια μύτη!
Τουλάχιστον πια δεν ήταν μονη!

Πέρασε καιρός πολύς και το μολύβι λέξη καμια δεν είχε βγάλει! Στεκόταν διπλα της αμίλητο κι ακουνητο κι ας του λέγε καλημέρα κάθε πρωί και καληνύχτα κάθε βράδυ. Ετσι λοιπόν άρχισε να του μιλάει. Του έλεγε για το Ε που αγκαλιάζε οποιον έβρισκε μπροστά του. Του έλεγε για το όμορφο χαμόγελο του Θ που ενώ το στόμα του ήταν ευθύ γέλαγε τόσο δυνατά που όλοι κλεινανε τα αυτιά τους στο άκουσμα του. Του λέγε για τα όνειρα της ,οτι ήθελε λέει να μεγαλώσει τόσο ώστε να καλύψει όλη τη σελίδα , να γίνει τρένο για να κυλήσει πανω στις μπλε γραμμές , να διασχίσει όλα τα τετράδια και όλα τα βιβλία και να γίνει τραγούδι στα χείλη των μικρών παιδιων.


Ενα πρωινό αισθάνθηκε μια ψιχαλα ,μετα δεύτερη και ύστερα μια τριτη. Σηκώνει το κεφάλι και τι να δει!!!! Ενα μικρο θλιμμένο πρόσωπο κοιτούσε την τελιτσα , το μολύβι και τις μπλε γραμμές που έμοιαζαν με δρόμο. Αμέσως άκουσε και μια φωνή που έλεγε... Έλα αγάπη μου πιάσε το μολύβι! Έλα πρεπει να γράψεις τα μαθήματα σου! Ελα Τάκη μου κι εγώ θα σου δώσω πάστα ποντικακι!

Όμως ο Τάκης δακρυζε και δεν έπιανε το μολύβι. Παρακαλούσε τη μαμα του να μην γράψουν σήμερα , ήθελε να βγει να παίξει με τους φίλους του στη γειτονιά.

- Καλά Τάκη...θα σε αφήσω να σκεφτείς αυτο που κανεις! Σκέψου και τι θα πεις στη δασκάλα σου αύριο που θα δει οτι τίποτα δεν ήθελες να γράψεις!

Κι έκλεισε την πόρτα πίσω της...

- ΕΣΥ είσαι ο Τάκης; Τον ρώτησε η τελιτσα.

Γουρλωσε τα ματια το παιδί κι έμεινε να την κοιτάζει.

- Γιατι κλαις ; Δεν θες να γράψεις;

- Οχι ,θελω να παίξω! Ειναι τόσο δύσκολο να γράφεις! Δεν ξέρω να γραφω!

- Θέλεις να παίξουμε μαζι; Τον ρώτησε. Βαριέμαι τόσο πολυ κι εγώ! Θες να τραγουδήσουμε;


Ανέβηκα στην πιπεριά

Να κόψω ενα πιπέρι

Μα η πιπεριά τσαντιστηκε

Και μου καψε το χέρι!


Ο Τάκης άρχισε να γελάει και να τραγουδά με την τελιτσα δυνατά! Κι ήταν τόσο όμορφος οταν χαμογελούσε! Τα ματια του ακτινοβολούσαν φως!

- Κοιτά αυτόν!..του λέει η τελιτσα. Τόσο καιρό μαζι μου δεν μιλάει,δεν γελάει και ούτε που κουνιέται! Βρε λες να κοιμάται; Λες να ναι άγαλμα;

- Χαχαχαχαχα χαχανίζε ο Τάκης! Θα τον κάνω εγώ να κουνηθεί! Ανέβα πανω του κι έλα να τρέξουμε μαζι!

Πιάνει ο Τάκης το μολύβι και η τελιτσα πιάνεται απο τη μύτη του. Σαράντα φορές κόντευε να πέσει και σαράντα φορές ο Τάκης την ανέβασε ξανά επάνω.

Άρχισαν κι οι τρεις μαζι να τρέχουν και να γελάνε! Τα δάχτυλα του Τάκη εσπρωχναν το μολύβι και την τελιτσα πανω στους μπλε δρόμους! Έφτιαξαν ήλιους και φεγγάρια! Έφτιαξαν τρένα που ταξίδευαν στον βυθό της θάλασσας! Έφτιαξαν λέξεις που μόνο εκείνοι ξέρανε τι σημαίνουν!

/...)::: σόλ 2 ο 9-

- Αυτο σημαίνει ..σκουφος...είπε ο Τάκης!

Και εκανε η τελιτσα πως κρυώνει και φυςαγε τις μυξες απ τη μύτη της!

Σαν τελείωσαν το παιχνίδι τους η τελιτσα ξάπλωσε ευτυχισμενη! Σήμερα βρήκε ενα φίλο ,δεν ήτανε πια μονη!!


Κάθε μέρα ο Τάκης πήγαινε κι έβρισκε την τελιτσα κι έπαιζαν μαζι! Δεν τους έφτανε πια η σελίδα και πήγαν στην επόμενη . Και μετα σε τετράδιο καινούριο!

Ο καιρός περνούσε κι η τελιτσα έγραψε όλες τις ζωγραφιές του Τάκη, τα τραγούδια του, τα μυστικά του, την αγάπη αλλα και τη θλίψη του.

Κάθε βράδυ της μιλούσε μέχρι που έγινε πολυ πολυ μεγάλος!

Η τελιτσα μεγάλωσε πολυ περισσότερο απο οςο ονειρεύτηκε! Αγάπησε τον Τάκη περισσότερο απο οποιαδήποτε άλλη τελιτσα μπορούσε να αγαπήσει ανθρώπινη ψυχή! Κι αυτή η φιλία κράτησε για πάντα! Γιατι οτι με αγάπη γράφεται αγάπη γίνεται και στίχος. Τραγούδι που δεν θα ξεχαστεί ... παραμυθαδων μύθος!

6 σχόλια:

  1. Είσαι η παραμυθού της καρδιάς μας Μαρία μου .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οτι ωραιοτερο εχω διαβασει τελευταια! Σε ευχαριστω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ποσο ομορφα ειναι τα λογια αγαπης !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χαίρομαι τόσο που σας άγγιξε! Σας ευχαριστώ για τα όμορφα σχόλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μαρία μου, καλώς σε βρίσκω κι εγώ στο πολύ όμορφο blog σου, με τα υπέροχα παραμύθια σου! Γράφεις μ'έναν ιδιαίτερο τρόπο που μιλάς κατευθείαν στις καρδιές των άλλων! Συγχαρητήρια και να χαίρεσαι τα παιδάκια σου! θα τα λέμε, φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή